น้ำว้ารู้สึกตัวอีกครั้งในตอนเช้า เนื้อตัวของเธอรู้สึกเมื่อยล้าไปหมดเพราะนับแสนไม่ยอมปล่อยเธอทั้งคืน วันนี้เธอต้องรีบไปโรงพยาบาลเพราะน้องชายต้องเข้าผ่าตัดในช่วงบ่าย
“โอ้ยย”
น้ำว้าอุทานออกมาอย่างแผ่วเบาเพราะกลางกายของเธอเจ็บแสบไปหมด ร่างบางค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงไปชำระล้างร่างกายในห้องน้ำ เมื่อมองเห็นรอยแดงทั่วตัวที่นับแสนทำเอาไว้เธอไม่ได้รู้สึกว่ามันไม่น่าชวนมองเลยสักนิด
มือเล็กๆ พยายามขัดถูรอยเหล่านั้นออกจนผิวหนังบอบบางถลอกเป็นรอยแดงไปทั่วตัว
“เธอกำลังรู้สึกว่าตัวเองช่างน่ารังเกียจ”
เมื่อคืนตัวเธอก็ช่างใจง่ายที่ปล่อยให้นับแสนล่อลวงจนอารมณ์ของเธอเตลิดไปกับสิ่งที่เขาปรนเปรอให้ น้ำว้าสวมชุดเดิมออกจากห้องน้ำหลังจากจัดการตัวเองจนเรียบร้อย
“คุณจะไปแล้วเหรอ” เสียงแหบทุ้มที่ดังขึ้นข้างประตูห้องน้ำดังขึ้นจนเธอสะดุ้งสุดตัว
“แล้วทำไมแขนถึงแดงถลอกแบบนั้น”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” นับแสนถือวิสาส
