บทที่5ไอ้เศษเหล็ก
1571 คำ
“น้ำว้า น้ำว้า แกตื่นๆ เร็วๆ อาจารย์มา”
“หื้ม!” หญิงสาวร่างอรชรผมยาวมวยสูงไว้กลางศีรษะแล้วมัดไว้อย่างหลวมๆ ค่อยๆ งัวเงียตื่นขึ้นมาตามเสียงเรียก ดวงตาของเธอแดงก่ำใบหน้าหมองคล้ำชวนให้คนมองรู้สึกสงสาร
ช่วงนี้หญิงสาวพักผ่อนน้อยจริงๆ เพราะตั้งแต่ออกจาก CHA LA LA BEACH CLUB เธอก็ต้องตระเวนทำงานพาร์ทไทม์ถึงสองที่ถึงจะมีรายได้เท่ากับที่เดิม ความเหนื่อยล้าเพิ่มมากขึ้นถึงสองเท่า ใต้ดวงตากลมโตเริ่มมีรอยคล้ำขึ้นนิดๆ จากการพักผ่อนที่น้อยลง
“ศิศิราเทอมนี้ก็เทอมสุดท้ายแล้ว ถ้าเธอไม่ตั้งใจเรียนเธอจะเก็บหน่วยกิตไม่ทันเพื่อนนะ”
“ขอโทษค่ะอาจารย์ หนูจะตั้งใจให้มากกว่านี้ค่ะ” น้ำว้ารู้สึกผิดหวังกับตัวเองจริงๆ เทอมนี้ทั้งเทอมเธอรู้สึกการเรียนตกไปมากจนตามเพื่อนแทบไม่ทัน
แต่ยังดีที่เธอมีเพื่อนๆคอยช่วยเหลือ ตลอดเวลาของการนั่งเรียนหญิงสาวนั่งสัปหงกจนหมดคาบ อาจารย์มองมาก็ได้แต่ส่ายหัวจากนักศึกษาเรียนดีกลายเป็นนักศึกษานอนดีไปซะแล้ว
น้ำว้าเดินลากเท้าออกจากห้องเรียนแบบหงอยๆ อย่างหมดแรงเพราะอาจารย์เรียกเธอไปตำหนิตอนหมดคาบเรียน มันก็เป็นไปตามที่อาจารย์ตำหนิเธอนั่นแหละมันถูกต้องแล้ว
ดวงตากลมโตคู่สวยที่แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าลากสายตามองดูเพื่อนนักศึกษาคนอื่นยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขอย่างนึกอิจฉาในโชคชะตาของพวกเขา หน้าตาของพวกเขาช่างดูสดใสสมกับเป็นวัยรุ่นแทบไม่ต้องมีอะไรให้กังวลนอกจากเรื่องเรียน
หลังหมดคาบเรียนบางคนก็มีพ่อแม่มารับ บางคนก็ขับรถออกไปเที่ยวเล่นต่อกับกลุ่มเพื่อน บางคนก็จับกลุ่มชวนกันไปทำคอนเทนต์หวังแจ้งเกิดเป็นดาวโซเชี่ยลแล้วเธอล่ะน้ำว้าหลังหมดคาบเรียนก็ต้องรีบไปให้ทันเวลาทำงาน ของกินก็แทบไม่กล้าซื้อเพราะค่ายาของน้องชายเธอแพงมากจริงๆ เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ
งานพาร์ทไทม์ของเธอตอนนี้ก็เลือกจากที่มีอาหารให้กินตามมาด้วยรายชั่วโมงพร้อมทิป พอเหลือบตาดูเวลาเธอจะช้าไม่ได้แล้ว คาเฟ่ริมหาดที่เธอไปสมัครพาร์ทไทม์เจ้าของร้านให้เธอเริ่มงานวันนี้
น้ำว้าจะต้องทำตั้งแต่บ่ายสองถึงหกโมงเย็นมีข้าวหนึ่งมื้อ หลังจากนั้นเธอก็ต้องไปเป็นเด็กเสิร์พพาร์ทไทม์ของผับในตัวเมืองเริ่มงานสองทุ่มถึงตีหนึ่ง ที่นี่ดีหน่อยไม่ต้องรวมทิปแยกทิปใครทิปมันไปเลย
“แกชั้นต้องไปก่อนนะ ส่วนเรื่องรายงานพวกแกส่งไลน์ทิ้งไว้นะ หลังเลิกงานชั้นจะรีบเปิดดู”
“เออๆรีบไป น้ำว้าแกไม่ต้องกังวลเรื่องรายงานพวกชั้นจะทำแทนให้ ส่วนเรื่องเนื้อหาการเรียนพวกชั้นจะทำสรุปส่งให้แกอ่าน”
“อือ ขอบใจพวกแกนะ”
“เออ ไปเถอะๆ”
ร่างบางในชุดนักศึกษารีบขี่มอเตอร์ไซด์คู่ใจคันเก่าออกนอกรั้วมหาลัยทันที เกาะทางใต้แห่งนี้การเดินทางด้วยรถโดยสารยังไม่สะดวกเท่าไรนัก การมีมอเตอร์ไซด์เป็นพาหนะคู่ใจนี่แหละง่ายสุด แต่ในขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น
“โอ้ยยยย” มอเตอร์ไซด์ของเธอก็โดนรถยุโรปสีขาวป้ายแดงเบียดจนเสียหลักล้มลง หัวเข่าที่พ้นชายกระโปรงกระแทกกับขอบถนนจนเป็นรอยถลอกมีเลือดไหลซึมออกมา
ชายวัยกลางคนสวมชุดซาฟารีรีบก้าวลงมาจากรถเพื่อช่วยพยุงเธอขึ้นพร้อมกับมอเตอร์คันเก่า
“หนูเจ็บตรงไหนมากมั้ย พอดีน้าเบี่ยงรถหลบคันที่สวนมา เลยมาเบียดรถหนู” สายตาของชายวัยกลางคนมองลอดแว่นมาที่หัวเข่าของเธอ เห็นเลือดค่อยๆ ไหลซึมเขารู้สึกตกใจนิดหน่อยไม่คิดว่าจะถึงขั้นบาดเจ็บเลือดออก
“เดี๋ยวหนูรอน้าตรงนี้นะ น้าไปบอกเจ้านายก่อน”
หลังจากคนขับรถรีบเดินไปเปิดประตูข้างหลังและพูดคุยบางอย่างกับคนข้างในนั้น ไม่นานก็มีชายร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวนุ่งยีนส์สีเข้มก้าวลงมา
ทันทีที่น้ำว้ามองเห็นว่าเป็นใครเธอก็ลอบกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ เพราะหญิงสาวคงต้องกลายเป็นฝ่ายผิดอยู่ดีและอาจจะต้องเสียเงินซ่อมรถให้ผู้ชายคนนี้ด้วย
“คุณน้าคะ หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ พอดีหนูต้องรีบไปทำงานหนูขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ ยังไม่ได้เจรจากันเลย คุณจะร้อนตัวไปทำไมหรือคุณแกล้งชนเพื่อเรียกเงินแต่พอเห็นหน้าผมก็จะรีบเผ่นหนี”
น้ำว้าถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอแค่อยากใช้ชีวิตง่ายๆ เรียน ทำงาน กินให้อิ่ม นอนให้หลับ เก็บเงินให้ได้เยอะๆ เพราะอีกไม่นานก็จะถึงคิวผ่าตัดของน้องชายเธอแล้ว
แต่ชีวิตของเธอตอนนี้เหมือนกับปูลมหน้าหาดที่คนชอบวิ่งไล่เหยียบและต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนลงรูของตัวเองเพื่อเอาชีวิตรอด ใช่พวกมันเอาชีวิตรอดได้แต่เธอเอาชีวิตไม่เคยรอดเลยตั้งแต่เจอคุณนับแสน
น้ำว้ามองร่างสูงใหญ่ของคุณนับแสนที่รอบตัวเหมือนกับมีแสงบางอย่างเปล่งออกมาได้ เขากำลังเดินมาหาเธอ มือเล็กๆรีบดึงกระโปรงนักศึกษาให้ลงมาคลุมแผลที่ถลอกเลือดซึมและเริ่มรู้สึกเจ็บนิดๆ เอาไว้ เธอรู้สึกกลัวคุณนับแสนทุกครั้งที่เจอ
ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินกว่าที่เธอจะเข้าใกล้ได้ ควรอยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุด เพราะเขาค่อนข้างมีอิทธิพลในเกาะแห่งนี้ตระกูลของเขาเป็นตระกูลเก่าแก่และนามสกุลดังพื้นที่เกือบครึ่งของเกาะแห่งนี้ก็แทบจะเป็นของตระกูลเขา
คนที่นี่ต่างไม่มีใครอยากจะมีเรื่องกับคนตระกูลนี้โดยเฉพาะมีเรื่องกับคุณนับแสนทั้งอายุเขาก็เยอะกว่าเธอถึงแปดปีไม่ว่าจะด้านไหนเธอก็ควรอยู่ห่างเขาให้มากที่สุด
ในหน้าสวยเรียบเนียนไร้การแต่งเติมเครื่องสำอางก้มหน้างุดมองพื้นตรงหน้า หางตาแลเห็นรองเท้าคู่แพงที่มันกำลังพาเจ้านายของมันตรงเข้ามาหาเธอ
“คุณเจ็บตัวเหรอ”
“เปล่าค่ะน้ำว้าไม่ได้เจ็บ”
“ไอ้เศษเหล็กที่เธอขี่มามันพังเหรอ”
“เปล่าค่ะไม่ได้พัง”
“อือ ไม่ได้เจ็บไม่ได้พังแล้วจะมาดึงให้ผมเสียเวลาทำไม”
“ขอโทษค่ะ” เธอรีบก้มหัวลงขอโทษเขาทันทีทั้งที่ตัวเองไม่ได้ผิด ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาต่างหากที่ควรจะขอโทษเธอบ้าง แต่น้ำว้าจะเสียเวลาไม่ได้อีกแล้ว หากวันแรกที่เริ่มทำงานก็สายเสียแล้วคงจะโดนมองไม่ดีจากเพื่อนร่วมงานแน่ๆ
มือเล็กๆ รีบพยุงตัวเองและไอ้เศษเหล็กที่เขาเรียกออกจากริมถนนแล้วรีบสตาร์ทเครื่องยนต์เก่าๆ ขี่ออกไปอย่างรวดเร็ว แผลสดที่ปะทะกับการเสียดสีของลมทำให้เธอเจ็บจนน้ำตาซึมหรือน้ำตาที่ซึมออกมาจากหัวตาจะไม่ได้มาจากการเจ็บแผลแต่มาจากที่เธอน้อยใจในโชคชะตากันแน่นะ
ไม่ว่าจะกี่ครั้งๆ เธอก็ต้องโดนเขาดูถูกตลอด น้ำว้าไม่คิดที่จะเอาชนะคะคานกับเขาเพราะไม่มีทางที่จะชนะ ใครจะว่าเธอขี้ขลาดก็ช่างเถอะลองมาเจอคุณแสนร้ายดูจะรู้ว่าการยอมก้มหน้าขอโทษเพื่อให้เรื่องมันจบๆ คือทางเลือกที่ดีที่สุด
ก่อนเข้างานน้ำว้ารีบไปซื้อพลาสเตอร์แผ่นใหญ่มาแปะหัวเข่าไว้เพราะแผลแค่นี้คงไม่ต้องเสียเวลาไปหาหมอ งานวันนี้ค่อนข้างราบรื่นเลยทีเดียวเพื่อนร่วมงานก็ดี อาหารที่ทางร้านเตรียมให้พนักงานทานแม้จะเป็นเมนูง่ายๆ แต่ก็อร่อยมากทีเดียว
น้ำว้าเหลือบดูเวลาเธอต้องรีบไปต่องานพาร์ทไทม์งานที่สองแล้ว ถ้าวันนี้ทำได้ตามเป้าที่เธอคำนวณไว้เธอได้เงินไม่ต่ำกว่า 1,000 บาทแน่นอน
ที่ด้านหลังผับทางเข้าพนักงาน น้ำว้ารีบเปลี่ยนใส่เสื้อยืดสีดำที่ทางร้านแจกให้พนักงานและสวมกระโปรงสีดำสั้นเหนือเข่าขึ้นมาหนึ่งคืบ แม้พลาสเตอร์ที่เธอใช้จะเป็นสีเนื้อแต่ก็ยังมองเห็นรอยเลือดซึมออกมานิดๆ จนสังเกตได้
“วันนี้น้ำว้า ติ้ก กอล์ฟ ดูแลลูกค้าโต๊ะ 6-10 ฝั่งโซฟานะ ตั้งใจทำงานกันดีๆ ลูกจะได้เพิ่มทิปให้เยอะๆ ”
“ค่ะพี่จิ้บ” เสียงทั้งสามประสานตอบพร้อมกันด้วยความตั้งใจ น้ำว้ามุ่งมั่นจะทำให้ดีที่สุดเพราะเธอต้องการทิปจากลูกค้า แต่พอออกมาถึงหน้าร้านสีหน้าที่มุ่งมั่น100% กลับหดลงเหลือ 0% ที่โซน VIP คุณนับแสนนั่งอยู่ที่นั่น
- ผู้เขียน
