นับแสนขี่ไอ้เศษเหล็กเข้ามาตามทางที่น้ำว้าบอกจนกระทั่งถึงบ้านไม้กึ่งปูนหลังเล็กๆ สีขาว อยู่ในบริเวณรั้วต้นโมกข์ที่ออกดอกบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ
“คุณไม่ใช่ผีสาวที่ตายไปแล้วใช่มั้ย พอคุณมาถึงกลิ่นดอกไม้ก็โชยออกมาบรรยากาศเหมือนในหนังไทยเลย ถ้าคุณตายไปแล้วก็บอกผมได้นะ ผมจะไปตามหาศพคุณให้” น้ำว้าพยายามอีกครั้งนับ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า
“น้ำว้าขอบคุณ คุณนับแสนมากๆ นะคะที่มาส่ง”
ร่างบางค่อยๆ พยุงตัวเองลงมาเบาะนั่งเก่าๆ แล้วมายืนเกาะไอ้เศษเหล็กเอาไว้ นับแสนเอาตัวเองลงจากเบาะเก่าๆ แล้วมายืนข้างน้ำว้าก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาหาเธอ
“ผมไม่อยากได้คำขอบคุณ ผมอยากได้อย่างอื่นที่คุ้มค่ากว่านี้”
“ถ้าคุณนับแสนนึกออกว่าอยากได้อะไรก็นอกน้ำว้านะคะ ถ้าไม่ลำบากมากน้ำว้าจะหาให้”
“ไม่ลำบากหรอกรอแค่คุณพร้อม”
สายตาที่โลมเลียมองเห็นได้ชัดจากแสงไฟที่ติดอยู่หน้าประตูบ้าน น้ำว้าจึงค่อยๆ พยุงตัวเองให้รีบอ
