“วันนั้นฉันตามไปเตะผ่าหมากมันด้วยนะ ร้องเป็นหมาเลย ฮ่าๆๆ สะใจชะมัด” ปานชีวาหัวเราะอย่างภาคภูมิใจดีดดิ้นแขนขาอยู่บนโซฟา
“หวังว่าพ่อแม่มันจะไม่ใช้เส้นเอาลูกเลวๆ ออกมาทำร้ายใครอีกนะ”
“ถามว่ามีเส้นมั้ยก็มีแหละ ก็พ่อมันเป็นถึงสว. แต่เส้นฉันใหญ่กว่าไง กว่ามันจะออกมาได้ก็คงโดนไปเยอะแล้ว ไหนจะชื่อเสียง หน้าตาทางสังคมอีก”
“ขอบใจแกมากนะปลาดาว ถ้าไม่ได้แกฉันไม่รู้เลยว่าจะอยู่ในสภาพไหน”
“แกขอบคุณฉันรอบที่ล้านได้แล้วมั้ง ไม่ต้องคิดถึงมันแล้วนะ ไม่ต้องกลัวด้วยฉันจะปกป้องแกเอง” ปานชีวาแสร้งยืดขึ้นแล้วตีอกตัวเองแข็งขัน
“ขอบคุณน้า...”
ลัลน์ลลิตกอดแขนปานชีวาแล้วซบใบหน้าเล็กลงต้นแขนเพื่อนรัก ปานชีวาก็เอื้อมมือขึ้นมาลูบศีรษะเล็กเบาๆ ทุกช่วงจังหวะชีวิตของเธอมีปานชีวาคอยอยู่ข้างๆ เสมอ ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนี้ก็ไม่รู้ว่าโลกใบนี้ของเธอจะเป็นยังไงบ้าง
“นี่ แต่แกก็อย่าลืมพี่วาฬของฉันนะ ไม่อย่างนั้นคงเอาผิดมันยาก
