ผมเอาเบาๆไม่เป็น NC18+
1220 คำ
"คุณชอบมั้ย"
ชายหนุ่มดันกายลุกขึ้นใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำหวานที่เปรอะเปื้อนอยู่ริมฝีปากออกลวกๆ เขายิ้มให้เธออย่างผู้ชนะ
"คะ...คุณเกือบฆ่าฉันแล้วนะคะ"
ลัลน์ลลิตกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาดเอ่ยออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น
"เวลาคุณเขินนี่น่ารักชะมัด"
"คุณนี่ปากหวานจังเลยนะคะ"
ฝ่ามือร้อนวาดลงลูบแผงอกกำยำชวนให้หลงใหล ขณะที่ดวงตาเปล่งประกายก็เลื่อนต่ำลงมองกลางกายด้วยหัวใจตุ้มๆ ต่อมๆ แม้เคยลิ้มรสไปแล้วหนึ่งครั้งแต่ก็ยังหวาดหวั่นกับขนาดของเขาอยู่ดี
"อย่างอื่นก็หวานนะ อยากลองมั้ย"
มือหนาชักรูดแก่นกายขึ้นลงต่อหน้าต่อตาของลัลน์ลลิต เขาพยักหน้าลงตรงน้องชายของเขาเป็นการเชื้อเชิญให้เธอเข้ามาสัมผัส
"ใหญ่โตดีนะคะ แต่ฉันอยากให้คุณเข้ามาในตัวฉันมากกว่า"
"หึ"
ชรัญธรหัวเราะแก้เก้อ เขาเสียฟอร์มเล็กน้อยที่เธอบอกปฏิเสธลูกรักของเขา แต่ก็ช่างเถอะ น้ำรักเธอออกมาเยอะขนาดนี้ คงอยากโดนของจริงแล้ว อีกทั้งแรงกระตุ้นจากฝ่ามือที่ลูบไล้กำลังส่งผลกับทุกส่วนของร่างกายชายหนุ่ม
"คุณมีถุงยางมั้ย"ชายหนุ่มเอ่ยถาม มือข้างหนึ่งวางค้ำไปกับเคาน์เตอร์ครัว อีกข้างชักรูดหัวเห็ดเข้าประชิดถูไถตรงหน้าร่องสวาทฉ่ำแฉะของเธอ
"ยะ...อยู่ในกระเป๋าวางอยู่ตรงนั้น"
เธอพยักหน้าไปทางกระเป๋าใบสั้นที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก พยายามสั่งสอนร่างกายให้รู้สึกรอคอยการปลุกเร้าขั้นตอนต่อไป เมื่อช่วงล่างของเธออยากจนใจสั่นไปหมด ตอนนี้ขยับแค่หนึ่งนาทีสติเธอก็คงแตกกระเจิง
ชรัญธรรีบเดินอาดๆ เข้าไปหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะกลับมาพร้อมกับซองถุงยางหลายรูปแบบที่เธอพกเอาไว้
"พกไว้ซะเยอะเชียวนะ แต่เสียใจไม่มีไซซ์ของผมเลย "
ชรัญธรพลิกกล่องถุงยางขึ้นอ่านฉลาก ก่อนจะโยนมันลงบนเคาน์เตอร์ครัวและมีบางซองที่หล่นลงไปบนพื้น
"คุณคงไม่คิดเล็กคิดน้อย กับคนที่เสพสุขแค่ครั้งคราวอย่างฉันหรอกนะคะ"
กับผู้ชายที่ดูมากประสบการณ์อย่างชรัญธรไม่จำเป็นที่ลัลน์ลลิตจะต้องปกปิด ยังไงเขาก็คงดูออกอยู่แล้ว
"หึ! ไม่หรอกครับ ขอบคุณนะที่บอกอย่างตรงไปตรงมา"
แต่แทนที่เขาจะหยุดการกระทำเพราะไร้เกาะป้องกัน มือหนากลับชักรูดแก่นกายขนาดใหญ่เกินขนาดเข้าจ่อตรงหน้าช่องทางรักของเธอ ก่อนจะดันมันเข้าไปในตัวเธอทีเดียวจนสุดลำของมัน
อื้อ~" ลัลน์ลลิตถึงกับกัดปากตัวเองเอาไว้แน่น วางฝ่ามือเล็กถูกกุมอยู่ที่หน้าท้องแบนราบเมื่อความจุกเข้าเล่นงานเธอกะทันหัน
"เจ็บเหรอครับ"
"เจ็บก็ด้วย แต่จุกมากกว่า ชาติที่แล้วคุณทำบุญด้วยอนาคอนดาหรือไงกัน"
ลัลน์ลลิตค่อนขอดพร้อมๆกับตวัดเรียวแขนเล็กขึ้นกอดรอบคอหนาเอาไว้ ทั้งความหล่อและขนาดที่ใหญ่โตของแก่นกายคนตรงหน้า มันทำให้เธอตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ผมดีใจนะที่ขนาดของผม ใหญ่กว่าของทุกคนที่คุณเคยโดนมา"
ชรัญธรยกยิ้มอย่างมั่นใจและเริ่มขยับแก่นกายเข้าออกช้าๆ และกระแทกมันเข้าไปใหม่หนักๆ สองสามที
"ซี้ด...ตอดแรงฉิบ" คนตัวโตคำรามอย่างลำพองใจ
"f*ck! แต่ความใหญ่โตวัดความสุขไม่ได้หรอกค่ะ ขึ้นอยู่ที่ว่า ฉันพอใจดุ้นไหนมากกว่า"
ไม่ยอมแพ้ให้เขาได้ใจ คิดว่าใหญ่แล้วจะประสบความสำเร็จเรื่องเซ็กซ์ตลอดรอดฝั่งอย่างนั้นหรือ มันก็ใช้ไม่ได้กับทุกคนหรอกนะคุณผู้ชาย
สำหรับชรัญธรนั้น แม้ว่าเขาจะทำให้เธอใจเต้นแรงได้ แต่กลับพยายามสั่งหัวใจว่าเขาก็แค่ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ที่เธอพบเพื่อเพียงผ่าน ไม่ได้พิเศษอะไรไปมากกว่าคนอื่นๆ ที่เข้ามาแล้วก็ผ่านไป
"หึ!"
ชรัญธรเค้นขำเบาๆ รู้สึกเหมือนลัลน์ลลิตกำลังยกกำแพงบางอย่างขึ้นกั้นเขาเอาไว้ แต่เขาไม่สนใจหันมาให้ค่ากับการยกขาของเธอดีกว่า เรียวขาทั้งสองข้างของลัลน์ลลิตขึ้นพาดไว้บนข้อพับแขนแล้วอ้ามันออกจนเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบองศา จากนั้นก็กระแทกกระทั้นท่อนลำเอ็นใหญ่ยักษ์เข้าใส่เธอสุดลำแล้วดึงออก จากนั้นกระแทกเข้าไปใหม่ซ้ำๆ
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
"จบงาน แล้วค่อยประเมิน"
"อ๊ะ! คุณชาร์ค"
ลัลน์ลลิตถึงกับสะดุ้งตกใจ เมื่อคนอายุมากกว่าเริ่มบีบอัดแก่นกายกระแทกกระทั้นเข้าใส่เธออย่างไม่ปรานีปราศรัย ดุเดือดราวกับกำลังจะสั่งสอนเธอที่กล้าปากดีต่อปากต่อคำกับเขา
"รับมือผมให้ไหวก็แล้วกัน ผมเอาเบาๆไม่เป็น"
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
ความซาบซ่านแล่นวาบทั่วเรือนร่างราวกับมีกระแสไฟฟ้าเล่นงาน ประสาทสัมผัสทั่วทั้งตัวถูกเปิดออกนำพายุอารมณ์ดิบเถื่อนโถมกระหน่ำเข้าใส่จนอยากจะร้องไห้
"อ๊า...อ๊า...คะ...คุณเบาๆ หน่อย"
ลัลน์ลลิตวางแขนลงจากคอหนา วาดมือค้ำยันไปทางด้านหลังพร้อมถดสะโพกหนี เมื่อชรัญธรเล่นสะบัดความใหญ่โตเกินมาตรฐานเข้าใส่เธอลึกขึ้นเรื่อยๆ จนส่วนหัวกระบอกพุ่งเข้าชนผนังมดลูกของเธอ ครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้จุกจนร้องไม่เป็นภาษา
"คะ..คุณ อื้อออ...บอกให้เบาหน่อย..."
แต่ความรุนแรงของเซ็กซ์มันไม่ได้ทำให้เสพสุขได้ทุกคน บางช่วงบางตอนก็ต้องการความนุ่มนวลให้คลื่นอารมณ์ค่อยๆนำพาสู่ปลายฝัน ไม่ใช่หลับหูหลับตาทำโดยที่ไม่สนใจอีกฝ่าย
"ซี้ด...นึกว่าคุณชอบแบบดิบๆ ซะอีก" ชรัญธรคำรามออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนหน้ายังเห็นปากเก่งเร่งให้เสียบสอด แต่แค่เริ่มก็รับมือไม่ไหวแล้วเหรอ อ่อนชะมัด
“มันจุก!”
“ไม่อยากให้ผมเอาแรงๆ เหรอครับ หืม...”
"ฉันบาดเจ็บอยู่นะคะ คุณนี่ก็หิวโซตายอดตายอยากมากหรือไง"
ลัลน์ลลิตเริ่มไม่สบอารมณ์ ย้ำเตือนถึงเหตุการณ์ที่รถชนเมื่อคืนแต่เหมือนตอนนี้ชรัญธรจะลืมไปแล้วว่าร่างกายเธอบาดเจ็บอยู่ ยิ่งเธอร้องเขายิ่งซ้ำถี่ๆ
"หึ! พออารมณ์มันขึ้น ก็ลืมคิดเรื่องนี้เลย"
เอวสอบผ่อนแรงลงเล็กน้อย ย้ำว่าแค่เล็กน้อย นัยน์ตาคมหลุบลงมองเรือนร่างขาวละเอียดที่มีรอยช้ำอยู่ตามแขนเล็กหลายจุดอย่างเห็นใจ แต่เป็นเธอเองที่มายั่วเขาก่อน แบบนี้จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็คงไม่ถูกต้องนัก
"เดี๋ยวเบาให้ แต่คุณช่วยประเมินคะแนนความพึงพอใจให้ผมสูงๆ หน่อยละกัน"
ชรัญธรเริ่มขยับแก่นกายของเขาอีกครั้งตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอย่างรุนแรง ความรู้สึกยามที่แก่นกายเปลือยเปล่าเสียดสีกับร่องนุ่มช่างเป็นอะไรที่ยากเกินต้านทาน ทว่าหากยังรุนแรงใส่เธอหนักๆคงกล่าวหาว่าเขารังแกคนป่วยอีกแน่ๆ
- ผู้เขียน
