ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
คะนิ้งมาเยี่ยมคนเป็นพ่อตามปกติ อาการของพ่อเดี๋ยวดีเดี๋ยวทรุด ซึ่งหมอบอกว่าอีกสองวันจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว หลังจากนั้นชมนาดจะได้รับหน้าที่ดูแลต่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะดูแลดีไหม เพราะตอนนี้ชมนาดได้ทุกอย่างไปจากธมกรจนหมดแล้ว
“ถ้าคุณแม่ยังอยู่ นิ้งเชื่อว่าคุณแม่ดูแลคุณพ่อดีกว่าผู้หญิงคนนั้น”
“…”
“คุณพ่อพางูพิษเข้าบ้าน ทำให้ควีนส์ที่สร้างมากับคุณแม่ไปเป็นของผู้หญิงคนนั้น คุณพ่อใจร้ายมากเลยนะคะ”
“…” ธมกรมองลูกสาวด้วยแววตารู้สึกผิด จุดเริ่มต้นมาจากตนเองทุกอย่าง หากไม่พาชมนาดเข้ามาในบ้านแล้วลงผู้หญิงจนโงหัวไม่ขึ้น ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ ไม่อาจปฏิเสธว่าไม่ใช่ความผิดของตน สิ่งที่คะนิ้งพูดถูกต้องทุกอย่าง เพราะตนทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้
สมควรแล้วที่ตัวเองตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชอย่างนี้
“รู้ไหมคะว่าคุณแม่ไม่ได้เสียเพราะอุบัติเหตุ” เธอจิกมือตัวเองแน่น การพูดเรื่องคุณแม่อีกครั้งมันมี
