คนที่รู้ตัวว่าเพิ่งป่วยทำหน้าหงิกหน้างอใหญ่ เพราะไม่อยากกินยาที่แฟนหนุ่มกำลังยื่นมาให้ ไม่กินก็โดนดุ กินก็ไม่อร่อยเท่าเค้กสตรอว์เบอร์รี หากหวานเหมือนขนมคงนั่งกินทั้งวันไม่มีบ่น
“กินยา”
“ไม่กินได้ไหมคะ”
“ทำไมดื้อจังหืม”
“นิ้งไม่ชอบกินยา”
“ตอนพี่ป่วยทำไมถึงบังคับให้กิน?”
“เดี๋ยวพี่ดีแลนไม่หาย”
“แล้วถ้านิ้งไม่กินมันจะหายไหม?”
“นิ้งยังไม่ป่วยสักหน่อย”
คะนิ้งเถียงกลับ จะไม่ยอมกินยาให้ได้ ถึงจะรู้ว่าสุดท้ายคงได้กิน ทว่าก็ขอเถียงไว้ก่อน เผื่อสามารถเอาชนะแฟนตัวเองได้ สีหน้าของดีแลนฟ้องว่าต้องเถียงแพ้แน่ๆ คงไม่ยอมให้เอาแต่ใจตัวเองอย่างแน่นอน
ทำไงดี…
ไม่อยากกินยาเลย T T
“ไม่กินยาโดนตีตูดนะ”
“กลัวที่ไหนกัน” เธอพูด พร้อมกับกอดอกหันหน้าไปทางอื่นอย่างเอาแต่ใจ
“ไม่กลัวพี่เลยใช่ไหม?”
น้ำเสียงเย็นเยียบที่เอ่ยถาม ทำไรขนอ่อนเธอลุกซู่ขึ้นมา พอหันกลับมามองพี่ดีแลน พบว่าเขากำลังมองเธออยู่ด้วยสีหน
