หลายวันต่อมา
คะนิ้งเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยของคนเป็นพ่อ จังหวะหมุนตัว หลังจากปิดประตูกำลังเดินออกไปต้องชะงัก เมื่อเห็นเทมป์เดินมาทางนี้พอดี หญิงสาวก้าวเท้าเดินโดยไม่คิดจะทักทายอีกคน
“ไม่คิดจะทักกันหน่อยเหรอ”
เธอหยุดเดิน ก่อนจะหันกลับไปมองเทมป์แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ไม่รู้จะทักว่ายังไง”
“ทำไมช่วงนี้ถึงชอบหลบหน้าฉันอยู่บ่อยๆ”
“ไม่ได้หลบหน้า แค่ไม่อยากเจอ”
“เห็นไปไหนมาไหนกับคุณดีแลนบ่อย สนิทกันเหรอ”
“มันคือเรื่องส่วนตัวของฉัน ขอตัวนะ” เธอไม่อยากอยู่เสวนากับเทมป์เยอะ ยิ่งเห็นหน้ายิ่งเกลียด เทมป์กับชมนาดไม่มีวันได้ทุกอย่างจากครอบครัวของเธอไป เธอจะทำทุกทางเพื่อเอามันกลับคืนมา
“ตำแหน่งรองประธานยังว่าง ถ้าเธอสนใจ”
กึกก
เทมป์ยิ้ม เมื่อเห็นคะนิ้งหยุดเดิน
“มันไม่ยากเลยคะนิ้ง แค่เธอกลับมาเป็นเด็กดีกับฉันเหมือนเดิม ฉันจะยกตำแหน่งรองประธานให้”
เธอกัดฟันกรอด หมอนั่นคิดว่าตัวเ
