คะนิ้งมาถึงออฟฟิศของดีแลนช่วงเที่ยง จึงก้าวเท้าเข้าไปข้างในโดยมีองศายืนรอ เพราะเป็นคำสั่งของเจ้านาย สถานที่ไม่คุ้นเคยบวกกับสายตาพนักงานที่มองอย่างสงสัยเป็นใคร ทำไมถึงมีองศาเดินนำ ทำให้คะนิ้งกำถุงใส่กล่องข้าวอาหารกลางวันแน่น เพื่อคลายความประหม่านี้
ก้มหน้าเดินตามองศาเงียบๆ จนถึงลิฟต์
“คะนิ้งฝากเอาไปให้เขาไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้ครับ”
เธอไม่พูดอะไรต่อ ลอบถอนหายใจเบาๆ รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ตอนถูกพนักงานในออฟฟิศมอง
นี่เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย
อยากกลับแล้ว
ทั้งคู่ก้าวเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดออก
พอถึงชั้นเป้าหมายลิฟต์เปิดออก องศาเดินนำคะนิ้งไปยังห้องทำงานของเจ้านาย เมื่อถึงจึงผายมือให้คนตัวเล็ก
“นายอยู่ข้างในครับ”
“ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้มให้เขา แต่เขาไม่ยิ้มกลับ
เจ้านายเป็นยังไง ลูกน้องเป็นแบบเดียวกันเป๊ะ ถึงว่าอยู่ด้วยกันได้ คนเหมือนกันนี่เอง…
“ขออนุญาตค่า” เธอเปิดประตูห้องทำงานของคุณดีแลน
