หนึ่งมิตร 9 มิตรภาพที่ดี
2420 คำ
หนึ่งมิตรชิดใกล้รัก 9 มิตรภาพที่ดี
3 เดือนผ่านไป....
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้ดอมินิกและญารินดาสนิทกันมากขึ้น คุยกันแบบเพื่อนมากกว่าฐานะลูกเจ้านายกับลูกน้อง ชายหนุ่มมีการวางแผนการใช้ชีวิตมากขึ้นเข้าไปฝึกงานตอนเย็นทุกๆวันและเสาร์อาทิตย์ก็เป็นวันที่ญารินดาต้องมาติวหนังสือให้
แต่ดอมินิกก็ยังไม่ได้ละเลยที่ติดต่อกับเพื่อน ชายหนุ่มยังคงมีแข่งรถบ้าง ไปสังสรรค์ดื่มเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนบ้าง เขารู้จักที่จะแบ่งเวลามากขึ้น
นอกจากความความสัมพันธ์ของดอมินิกและญารินดาจะดีขึ้นแล้วนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างดอมินิกและเมลานีก็ดีขึ้นด้วยเช่นกัน ทั้งสองสานสัมพันธ์กันแน่นแฟ้นขึ้นมาเรื่อยๆ
"วันนี้เธอนัดมีนีนให้ฉันอีกหน่อยสิ" ดอมินิกบอกกับญารินดา เพราะตอนนี้เขาติวหนังสือเสร็จแล้ววันหยุดชายหนุ่มอยากจะเจอกับแฟนสาวบ้าง
"นายจะไปไหน ดูหนัง ทานข้าว หรือดริ้งค์ เอาดอกไม้ด้วยไหม"
"อืม...เธอรู้ใจฉันมากนะ สรุปเอาทั้งหมดเลยดูหนังก่อน แล้วค่อยไปทานข้าว ค่ำๆค่อยไปหาอะไรดื่มกัน"
"โอเคได้เลย เดี๋ยวฉันเช็คโปรแกรมให้หลังจากนั้นจะค่อยนัดคุณมีนีนละกันนะ"
"อืม...อ่อ! ทั้งหมดสามที่นะ"
"หมายความว่าไง"
"รวมตัวเธอด้วยไง ไปด้วยกันเผื่อมีนีนอยากจะมีโมเม้นท์คุยกับเพื่อนผู้หญิงบ้าง" ทุกๆครั้งที่ดอมินิกออกเดทกับเมลานีเขาไม่เคยที่จะลืมพาญารินดาไปด้วยเลยสักครั้ง ชายหนุ่มคิดเสมอว่าเธอคือผู้มีพระคุณของเขาเพราะตั้งแต่วันที่เธอช่วยชีวิตของเขานั้นดอมินิกก็รู้สึกถูกชะตากับญารินดา อีกทั้งญารินดาเป็นคนที่คุยสนุกและคุยแล้วรู้สึกสบายใจ
ตรงกันข้ามกันกับญารินดา เธอจะปฏิเสธเขาทุกครั้ง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่สำเร็จสักที หญิงสาวไม่อยากที่จะไปเป็นส่วนเกินสำหรับดอมินิกและเมลานี ในบางครั้งที่ทั้งสองคนสวีทหวานกันเธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินและใจลึกๆเธอก็ไม่อยากเห็นภาพนั้นเหมือนกัน
"แต่ว่า..."
"ไม่ต้องมีแต่อะไรทั้งนั้นไปด้วยกัน ฉันขอตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสักเดี๋ยวนะ"
ติ๊ง! ติ๊ง! เสียงออดของประตูดังขึ้นญารินดาที่กำลังเช็คโปรแกรมหนังและจองร้านอาหารอยู่ตรงโซฟาจึงเดินไปเปิด
"สวัสดีค่ะคุณมีนีน" หลังจากที่ญารินดาเปิดประตูเธอได้เจอกับเมลานีที่แต่งตัวเปรี้ยวจนเข็ดฟันกำลังยืนรออยู่พอดี
"อ่อ พี่ญาดามานานหรือยังคะ"
" มานานแล้วค่ะ ดิฉันมาตั้งแต่เช้าวันนี้มาติวหนังสือให้ดอมเช่นเคยค่ะ"
" แล้วเมื่อไหร่จะกลับล่ะคะ"
" คะ?..."
" ไม่เข้าใจอะไรคะ มีนีนก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละค่ะ เมื่อไหร่พี่ญาดาจะกลับ มีนีนอยากอยู่กับดอมสองต่อสอง ไม่อยากให้มาใครเป็นก้างขวางคอค่ะ" เมลานีพูดออกมาตรงๆ ในตอนที่รู้จักกันครั้งแรกเธอก็แค่อยากมีเพื่อนเป็นคนไทย แต่ตอนนี้เธอรู้จักทุกที่ทุกทิศทั่วทุกมุมของปารีสแล้วจึงไม่จำเป็นที่จะต้องรู้จักกับคนไทยเลย และที่สำคัญญารินดาก็เป็นเพียงแค่เด็กบ้านนอกจนๆคนหนึ่งที่มาทำงานที่ประเทศฝรั่งเศส มันจึงไม่สมควรที่ลูกเอกอัครราชทูตอย่างเธอจะไปคบค้าสมาคมกับคนอย่างญารินดา
"เอ่อ ได้ค่ะฉันจะไปเดี๋ยวนี้ลาเลยนะคะ" ญารินดาเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองและกำลังจะเดินออกจากห้องไป ในขณะเดียวกันนั้นดอมินิกที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วออกมาจากห้องของตัวเองพอดี
" อ้าว ที่รักเธอมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย วันนี้ฉันว่าจะชวนเธอไปดูหนังและทานข้าวกันพอดีเลย" ดอมินิกเดินเข้ามาสวมกอดและแลกจูบกับเมลานี
"แล้วนั่นญาดาเธอจะไปไหนอ่ะ" เขาหันไปถามเมื่อเห็นญารินดากำลังจะเดินออกจากประตูไป
" พี่ญาดาจะกลับแล้วอ่ะดอม ใช่ไหมคะพี่ญาดาเห็นพี่ญาดาบอกว่ามีธุระด่วน" เมลานีเป็นคนตอบคำถามเอง
"ใช่ค่ะคุณมีนีน ลืมไปเลยว่านัดกันกับแคลร์ไว้ ฉันไปก่อนนะดอม"
"อ้าวเหรอ ธุระของเธอนานไหมถ้าไม่นานเสร็จแล้วก็ไปดูหนังกินข้าวกับพวกเราสิตามมานะ"
" อย่าเลยค่ะดอม พี่ญาดาเขาคงอยากจะมีโลกส่วนตัวของเขาบ้าง"
"เอางั้นเหรอ" ดอมินิกยังคงถามย้ำกับญารินดา และไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ตอบเมลานีก็ชิงตัดหน้าตอบแทนเธอ
" ดอมมาดูนี่ดีกว่าค่ะ วันนี้มีนีนให้ดอมทายว่ามีนีนใส่บราและแพนตี้สีอะไรเอ่ย"
"ฮ่าๆ ฮ่า ตื่นเต้นจังที่รัก ดอมจะทายถูกไหมเนี่ย"
"นั่นหน่ะสิคะ งั้นเราไปเปิดดูข้างในห้องนอนกันดีกว่าค่ะ ฝากพี่ญาดาปิดและล็อคประตูให้ด้วยนะคะ" แล้วเมลานีก็จูบที่ริมฝีปากหยักและกอดเอวของดอมินิกและเดินเข้าห้องนอนไป
"ค่ะ" ญารินดาเธอจึงรีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีพร้อมกับล็อคและปิดประตูเพนท์เฮ้าส์ให้ดอมินิก
เมื่อออกจากเพนท์เฮ้าส์ของดอมินิกแล้วญารินดาก็ไปเดินเล่นไปเรื่อยๆ หญิงสาวแวะทานข้าวที่ร้านฟาสฟู้ดก่อนจะเดินเข้าไปชมพิพิธภัณฑ์ลูฟว์ ( Louvre musseum )
ญารินดาเดินดูรูปภาพต่างๆไปเรื่อยๆ เธอสนใจในงานศิลปะจึงไม่เคยเบื่อหรือรูสึกเหนื่อยที่จะเดินชมอยู่แบบนี้
ตุบ!
"โอ๊ะ ขอโทษครับ" ร่างสูงใหญ่รีบพยุงคนที่เขาชนเมื่อครู่นี้ให้ลุกขึ้น
"เอ่อ แว่น แว่นฉันอยู่ไหนคะ" ญารินดาไม่ได้สนใจคนที่ขอโทษและพยุงเธอลุกขึ้นในตอนนี้เพราะแว่นตาของเธอมันหล่นหายไป
"นี่ครับๆ แว่นของคุณ"
"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวหยิบแว่นมาสวมใส่ทันที
"ผมต้องขอโทษคุณด้วยนะครับที่เดินชนคุณ และเกือบจะทำให้แว่นคุณแตกเลย"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ไม่ระวังเหมือนกัน"
"อืม...ประทานโทษนะครับจะเป็นไปได้ไหมถ้าผมจะขอทราบชื่อของคุณ"
"อ๋อได้ค่ะ ฉันชื่อญารินดา แล้วคุณละคะ"
"ผมเลออนครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"ค่ะ เช่นกันค่ะ"
"สนใจงานศิลปะหรือครับ พอดีผมเป็นจิตรกรที่ส่งผลงานมาโชว์ที่นี่ ถ้าคุณญารินดาสนใจตรงไหนสอบถามผมได้นะ"
"ว้าว จริงหรือคะคุณเป็นจิตรกรเหรอเนี่ย ฉันแค่ชอบผลงานศิลปะแต่ไม่ความรู้เรื่องนี้หรอกค่ะ"
"คุณว่างหรือเปล่าละครับ เราไปนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟใกล้ๆนี้ไหม"
"อืม..." ญารินดาลังเลว่าจะไปดีหรือเปล่า แต่ไหนๆวันนี้เธอก็เซ็งโดนเมลานีไล่ทางอ้อมออกมาแล้ว จะดื่มกาแฟต่ออีกหน่อยจะเป็นไรไป
"เอาเป็นว่าผมเลี้ยงคุณในฐานะที่เดินชนคุณและเกือบทำแว่นของคุณแตกละกันนะครับ"
"ก็ได้ค่ะ แต่ไม่ต้องเลี้ยงฉันหรอกนะเราต่างคนต่างจ่ายดีกว่าค่ะ" ไหนๆเธอก็เซ็งมาทั้งวันแล้ว มานั่งหาเพื่อนคุยจิบกาแฟไปเรื่อยๆดีกว่ากลับไปที่ห้องตอนนี้ เพราะวันนี้แคลร์ก็ไม่อยู่ห้องด้วย
"ก็ได้ครับเอาที่คุณสะดวก"
เลออนจิตรกรหนุ่มและญารินดาคุยกันได้ถูกคอมาก ฝ่ายชายค่อนข้างคุยเก่งและสุภาพ และหัวข้อสนทนามันเป็นเรื่องที่ทั้งคู่สนใจเลยทำให้ทั้งสองคนคุยกันได้ลื่นไหล
การพูดคุยของญารินดาและเลออนได้กินเวลาล่วงเลยมาจนเย็น ญารินดาจึงได้ขอตัวกลับและก่อนจะกลับเลออนได้ขอแลกไลน์เธอเอาไว้โดยชายหนุ่มให้เหตุผลว่าเอาไว้คุยกันเรื่องงานศิลปะ อีกทั้งเลออนแสดงออกมาอย่างเปิดเผยว่าสนใจในตัวของญารินดาอยากจะสานสัมพันธ์
ส่วนญารินดาเองเธอก็ไม่ได้ปิดกั้นอะไร โดยรวมวันนี้เลออนดูสุภาพอ่อนโยนเธอจึงตัดสินใจให้ไอดีไลน์และคิดว่าชายหนุ่มคงเป็นเพื่อนที่ดีแน่
"ถึงบ้านแล้วรบกวนคุณญารินดาไลน์บอกผมหน่อยนะครับ ผมจะได่สบายใจว่าคุณถึงบ้านโดยปลอดภัย"
"ได้เลยค่ะคุณเลออน ไว้พบกันโอกาสหน้านะคะ"
"ครับ ขอบคุณสำหรับมิตรภาพดีๆนะครับ บ๊ายบาย"
"เช่นกันค่ บายนะคะ"
เมื่อญารินดากลับมาถึงห้องเธอจึงได้ไลน์บอกกับเลออนว่าเธอกลับมาถึงห้องโดยปลอดภัยดี และขอบคุณสำหรับความรู้ดีๆที่เลออนพูดคุยกับเธอมิตรภาพที่ดีที่ชายหนุ่มมีให้
หลังจากที่เธอส่งไลน์บอกกับเลออนเป็นที่เรียบร้อยแล้วหญิงสาวอาบน้ำเตรียมตัวที่จะเข้านอน ในขณะที่กำลังจะหลับนั้นไลน์ของเธอก็เด้งขึ้นมาทันที
"เอ๊ะ! ดอมส่งรูปอะไรมา" เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูปภาพที่ดอมินิกส่งมาให้
มันคือรูปภาพระหว่างเธอกับเลออนที่กำลังดื่มกาแฟอยู่ ถึงภาพจะถูกถ่ายมาแบบไม่ชัดเท่าไหร่แต่ก็ดูออกว่าคนในภาพนั้นเป็นเธอ
Diminice Sent : ฉันนึกว่าเธอติดธุระอะไร ที่แท้ก็ออกเดทนี่เอง
Dominice Sent : ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
Dominice Sent : เธอไปคบกันตั้งแต่ตอนไหน
Dominice Sent : เธอต้องพาให้ฉันรู้จักก่อนถ้าเป็นคนไม่ดีฉันไม่ให้เธอคบนะ
Dominice Sent : อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ
Domibce Sent : ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้ญาดา
Dominice Sent : สรุปยังไงกันแน่
"อะไรขอนายเนี่ย" ญารินดาเปิดอ่านเสร็จก็ได้แต่ปิดและวางสมาร์ทโฟนไว้เหมือนเดิม เพราะเธอขี้เกียจจะอธิบายอะไรให้เขาฟัง
ไม่นานเสียงสมาร์ทโฟนของเธอจึงดังขึ้น และไม่บอกก็รู้ว่าคนที่โทรมานั้นเป็นใคร เขาคนนั้นก็คือดอมินิกนั่นเอง เธอปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้นและคิดว่าถ้าไม่รับเขาคงวางไปเองและมันเป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงไม่นานเสียงสมาร์ทโฟนของเธอก็เงียบลง
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงประตูห้องของญารินดาถูกเคาะอย่างแรงทำให้หญิงสาวที่หลับไปแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา
"ใครมาเคาะห้องฉันดึกๆดื่นๆเนี่ย"
"เปิดประตูห้องเดี๋ยวนี้นะญาดา" เสียงตะโกนจากข้างนอกทำให้เธอรู้ว่าคนที่เคาะนั้นเป็นใคร
"นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้ว นายบ้าไปแล้วแน่ๆเลยดอม" ญารินดาลงจากเตียงมาเปิดประตูให้เขา
"ทำไมไม่รับสายฉัน" ประโยคแรกที่ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเธอเปิดประตูออกมา
"ฉันหลับไปแล้ว"
"ก่อนหน้านั้นที่ฉันไลน์มา เธออ่านแต่ก็ไม่ตอบ"
"จะให้ฉันตอบอะไรล่ะ"
"ก็ตอบตามที่ฉันถามไง เธอมีแฟนแล้วเหรอ ฉันได้ยินแต่มีนีนเล่าว่าเธอมีแฟนเลยไม่อยากไปกินข้าว ไปดูหนังกับฉัน"
"นานก็ไปกับคุณมีนีนแล้วนิ่ จะให้ฉันไปเป็น กอ.ขอ.คอ. พวกนายทำไม"
"ฉันไม่เคยคิดว่าเธอเป็นส่วนเกินเลยนะ เธอคือเพื่อนคือพี่ของฉัน"
"แต่คุณมีนีนเขาอยากอยู่กับนายสองต่อสอง"
"ไม่จริง มีนีนเขารักและเคารพเธอเหมือนพี่เขาอยากให้เธอไปด้วยตลอด"
"อันนี้นายพูดเองหรือคุณมีนีนพูด"
"ก็ต้องมีนีนสิ ฉันจะพูดเองทำไม"
"....." นี่แหละมั้งผู้หญิง เธอไม่เข้าใจจริงๆทำต่อหน้าแฟนเป็นอีกแบบถ้าเป็นเธอละก็คงคุยกันให้รู้เรื่องไปนานแล้ว
"สรุปว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนเธอใช่ไหม ถ้าเธอมีแฟนแล้วเธอจะเลิกมาดูแลและเลิกสนใจฉันใช่ไหม" ดอมินิกถามออกมาเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวคำตอบที่ได้จะยินนั้นมันทำให้ตนเองผิดหวัง
"ไม่ใช่หรอก คุณเลออนเป็นเพื่อนฉันเราเพิ่งรู้จักกันเขาเป็นคนสุภาพคุยสนุกเราเลยแลกไลน์ไว้คุยกันหน่ะ"
"จริงเหรอ?"
"จริงสิ"
"แสดงว่ามีนีนอำฉันแน่ๆเลย ถ้านายคนนั้นไม่ใช่แฟนเธอฉันก็สบายใจละ"
"อื้มสบายใจได้ยังไงฉันก็ดูแลนายไปตลอดนั่นแหละ แล้วนี่ก็กลับได้แล้วมันดึกแล้ว"
"นี่ก็จะตีหนึ่งละฉันนอนที่นี่แหละ ทางมันไกลขี้เกียจขับรถกลับ"
"แล้วนายมาที่นี่เพราะเรื่องแค่นี้หน่ะเหรอ"
"ก็ใครใช้ให้เธอไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะ นอนๆฉันง่วงละ" ดอมินิกตัดบทก่อนจะดันร่างบอบบางไปนอนที่เตียงก่อนเขาจะล้มนอนลงข้างๆเธอ
เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งที่ดอมินิกและญารินดานอนด้วยกันแต่ทว่าชายหนุ่มนั้นไม่ได้คิดอะไรจึงทำให้ทั้งคู่หลับอย่างสบายใจ
ช่วงเช้าในขณะที่ญารินดากำลังเตรียมตัวจะไปทำงานโดยมีดอมินิกนั่งรออยู่ที่รถแล้ว เสียงไลน์ของเธอดังขึ้น หญิงสาวไม่รอช้าที่จะเปิดเพราะมันเป็นไลน์จากเมลานี
Melanee Sent : เมื่อคืนดอมไปค้างที่ห้องเธอใช่ไหม
Melanee Sent : ฉันบอกว่าอย่ายุ่งกับดอมและอย่าคิดจะมาแข่งกับฉัน
Melanee Sent : และอย่าหาเหตุผลร้อยแปดที่จะใกล้ชิดกับเขา ฉันขอให้เธอออกจากชีวิตเขาซ่ะถ้าเธอบริสุทธิ์ใจจริงๆ
- ผู้เขียน
