หนึ่งมิตร 7 ขี้แพ้ชวนตี
1836 คำ
หนึ่งมิตรชิดใกล้รัก 7 ขี้แพ้ชวนตี
"นี่คุณดอมินิกรอฉันด้วย" ญารินดาวิ่งตามชายหนุ่มในขณะที่ขายาวๆของดอมินิกนั้นก็ก้าวปกติแต่มันก็เป็นก้าวที่ยาวและเร็วเกินสำหรับคนขาที่สั้นกว่าเขาอย่างญารินดาจะก้าวทัน
ดอมินิกหันมามองเธอเล็กน้อยมีเสียงบ่นขึ้นมาก่อนเขาจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจในคำพูดของเธอเลย
"นี่ขนาดเพิ่งตื่นยัยแว่นนี่กัดไม่ปล่อยจริงๆเลย"
เอี๊ยดดดด!! อยู่ๆก็มีรถยนต์ฟิล์มดำคันหนึ่งมาจอดขวางหน้าของดอมินิก ไม่นานประตูทั้งสี่ข้างก็เปิดออกก่อนจะมีชายฉกรรจ์สี่คนเดินลงมาจากรถคันนั้น
"เฮ้ย! เจ๋งนักหรือไงมาเดินขวางรถกู" หนึ่งในสี่คนนั้นพูดขึ้นมา พร้อมกับแสยะยิ้มให้กับดอมินิก
"ใครเดินขวางทางรถของมึงเท่าที่ดูพวกมึงต่างหากจงใจขับรถมาตัดหน้ากู" ดอมินิกพูดสวนกลับอย่างไม่เกรงกลัวถึงแม้พวกมันจะมีเยอะกว่าก็ตาม เขารู้ดีว่าเหตุการณ์แบบนี้คงจะไม่พ้นการมีเรื่องแน่ เพียงแต่เขาไม่รู้เท่านั้นว่าพวกนี้เป็นใครทำไมถึงอยากมีเรื่องกับเขา
"พวกมึงต้องการอะไร" ดอมินิกถามออกมาแบบรู้ทัน
"ก็ดีในเมื่อมึงรู้ว่าพวกกูจะมาหาเรื่องพวกกูก็ไม่จำเป็นต้องแสดงละครอะไรอีก" ชายหนุ่มคนขับพูดขึ้น
"ใช่ ที่พวกกูมาในวันนี้ก็เพื่อจะมาสั่งสอนไอ้เด็กเมื่อวานซืนแบบมึง"
"สั่งสอน? กูไปทำอะไรให้ไม่ทราบ"
"ก็มึงนี่ไงต้นเหตุที่ทำให้พวกกูหมดตูด" หนึ่งในสี่คนพูดขึ้น
"อ่อ ที่แท้ก็พวกผีพนันที่ขี้แพ้แล้วชวนตีนี่เอง" ดอมินิกเข้าใจในประโยคที่พวกนั้นบอก พวกมันคงจะเป็นนักพนันในสนามแข่งอย่างแน่นอน และที่แน่ๆพวกมันน่าจะลงพนันไปเยอะพอดอมินิกชนะพวกมันถึงขั้นตามมาเอาเรื่องถึงที่นี่
"ลุย!" ชายคนขับรถสั่งเพื่อนทั้งสามคนที่มาด้วยกันให้เข้าไปรุมทำร้ายดอมินิก ทั้งสามคนวิ่งกรูเข้าไปพร้อมๆกัน แต่ทว่าทั้งสามคนนั้นกลับโดนดอมินิกทั้งเตะทั้งต่อยและก็ถีบออกมาจนล้มไม่เป็นท่า ทำให้ชายคนขับรถที่ยืนคอยสั่งการอยู่นั้นต้องเดินเข้ามาเพื่อที่จะลงมือเอง
"โธ่! ไอ้พวกนี้กะอีแค่คนคนเดียวพวกมึงตั้งสามคนสู้มันไม่ได้เลยหรือไงวะ" ชายคนดังกล่าววิ่งง้างหมัดเข้าไปที่หน้าของดอมินิก แต่มันก็โดนดอมินิกถีบออกมาอย่างแรงจนล้มลงกองไปพวกของมัน
เมื่อเห็นว่าพวกมันสู้ไม่ได้หนึ่งในสี่คนนั้นจึงหยิบมีดพกขึ้นมาก่อนจะวิ่งมาหาดอมินิก มันแทงเข้าไปที่ท้องของเขาก่อนจะดึงออกและกำลังจะแทงมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ดอมินิกก็จับเอาไว้ได้ทัน
ทั้งสามคนที่เหลือเมื่อเห็นเพื่อนของพวกมันอีกคนที่กำลังยื้อยุดมีดพกกับดอมินิกพวกมันทั้งสามจึงวิ่งกรูเข้ามารุมชายหนุ่มทันทีทำให้ดอมินิกโดนหมัดของพวกมันเข้าไปที่ใบหน้าและหน้าท้องหลายหมัดเช่นกัน
ในส่วนของญารินดาที่เธอกำลังตามดอมินิกมาเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้หญิงสาวจึงเลือกที่จะแอบดูอยู่ไม่ห่างเท่าใดพร้อมกับถ่ายภาพพวกมันทั้งสี่และรถของมันเอาไว้ และในตอนนี้ดอมินิกกำลังจะเสียเปรียบพวกมันเธอจึงตัดสินใจเข้าไปช่วยชายหนุ่ม
ญารินดาเธอหยิบเอาสเปรย์พริกไทยและเอาที่ช็อตไฟฟ้าออกมาจากกระเป๋าของเธอ
"หยุดนะ!" เธอตะโกนขึ้นทำให้พวกมันทั้งสี่คนหันมามองพร้อมๆกัน หญิงสาวจึงใช้จังหวะที่พวกมันหันมานี้พ่นสเปรย์พริกไทยเข้าไปที่ตาของพวกมันทั้งสี่คนก่อนจะตามด้วยที่ช็อตไฟฟ้าจี้ไปตามลำตัวของพวกมัน
"โอ้ย! /โอ้ย! / โอ้ย! / โอ้ย!" ทั้งสี่คนร้องออกมาพร้อมกันเมื่อโดนสเปรย์พริกไทยและที่ช็อตตามมาติดๆ ในจังหวะนี้ดอมินิกจึงหันมาจัดการกระทืบมันทั้งสี่คนจนน่วม
"พอแล้วค่ะคุณดอมินิกเดี๋ยวพวกมันก็ตายพอดี" ญารินดาดึงแขนชายหนุ่มเอาไว้เพื่อเป็นการห้ามปรามเมื่อดอมินิกเล่นกระทืบพวกมันจนใบหน้าเละไม่เหลือเค้าโครงเดิม
"อย่าให้กูเห็นหน้าพวกมึงอีก ถ้าเจออีกครั้งพวกมึงเตรียมหลุมศพเอาไว้ได้เลย" พูดจบชายหนุ่มเตะเสยที่ปลายคางชายคนขับจนมันสลบนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้น
"ขอบใจนะ" ชายหนุ่มพูดขึ้นในขณะกำลังขับรถออกจากตรงนั้นไปพอดี
"ไม่เป็นไรค่ะ
"ว่าแต่เธอพกสเปรย์พริกไทยและเครื่องช็อตนี่ตลอดเลยเหรอ รอบคอบดีนี่"
"ค่ะ ฝรั่งเศสถึงจะเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วก็ตาม แต่โจรและอาชญากรรมก็เยอะไม่แพ้ชาติที่พัฒนาเหมือนกัน ยิ่งเป็นคนเอเชียอย่างฉันแล้วด้วยคนที่นี่ยิ่งรังแกจี้ปล้นพวกเราราวกับว่าไม่ใช่คน"
"อืม....เธอพักแถวไหน" ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องสนทนา
"ฉันพักที่อพาร์ทเม้นท์อยู่ชานเมือง ห่างจากปารีสประมาณสามสิบไมล์ค่ะ"
"อ้าว! ก็คนละทางที่ฉันขับมานะสิ"
"เอ่อ...ใช่ค่ะ"
"แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะว่าที่พักเธอไม่ได้มาทางนี้"
"ก็...ก็...เอ่อคือฉันกะว่าจะให้คุณดูเอกสารนี้แล้วเดี๋ยวก็กลับ แต่ไม่เป็นไรนะคะเดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับเอง"
"กลับเอง?"
"ค่ะ"
"อืม...งั้นคืนนี้เธอพักที่เพ็นเฮ้าส์ฉันก่อนก็ได้ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วนั่งแท็กซี่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัยก็เหมือนอย่างที่เธอบอก"
"แต่ว่า..."
"ไม่ต้องห่วงฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกนะวางใจได้ ฉันชอบผู้หญิงเซ็กซี่หน้าอกต้องบึ้ม ส่วนเธอทั้งเฉิ่มทั้งเชยไม่ใช่สเปคฉันแน่นอน"
แหม...อีพ่อคนหล่อรวยเลือกได้ผู้ดี๊ผู้ดีเพอร์เฟคไปซะหมดเลยช่างกล้าพูดออกมาโดยไม่รักษาน้ำใจคนฟังเลย ญารินดาเธอได้แต่กล้นด่าเขาอยู่ในใจพร้อมกับเบ้ปากน้อยๆให้กับเขา แต่การกระทำของเธอนั้นมันก็ไม่พ้นสายตาของดอมินิกเช่นกัน
"ทำอะไรของเธอ"
"คุณเห็น?"
"ใช่"
"ก็....ดูคุณพูดสิไม่คิดถึงคนฟังเลยถึงฉันจะเป็นแบบที่คุณว่าก็ตามคุณก็ไม่ควรจะพูดออกมาหมดแบบนี้ก็ได้"
"ฮ่าๆฮ่า เธอนี่ตรงดีนะเอาเป็นว่าเธอลืมคำที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ละกัน"
ญารินดาไม่ได้ตอบต่อความอะไรกับเขา เธอนั่งรถ ไปเงียบๆโดยหันหน้ามองออกหน้าต่างไปเพื่อเลี่ยงจะเจอหน้ากับเขา
เพ็นเฮ้าส์ของดอมินิก.....
ในขณะที่ญารินดากำลังตกตะลึงในความหรูหราและความใหญ่โตของเพ็นเฮ้าส์ของชายหนุ่มอยู่นั้น เสียงของดอมินิกก็ได้ดังขึ้น
"เข้ามาสิยืนเซ่ออยู่ทำไม"
"ค่ะ" ดูสิขนาดคำเชิญเข้าห้องคำเชิญชวนของเขายังเชิญชวนได้แย่ขนาดนี้
ในขณะที่ญารินดาเดินตามหลังชายหนุ่มเข้ามานั้นเธอก็สังเกตุเห็นหยดเลือดที่มันหยดมาจากตัวของดอมินิก
"เอ๊ะ! นี่มันเลือดนี่ คุณบาดเจ็บเหรอคะ"
"อ๋อ นิดหน่อย" ก่อนที่ชายหนุ่มจะเหลือบมองลงมาที่เอวของตัวเอง
"ไหนคะตรงไหนขอฉันดูหน่อย" ญารินดาเดินเข้ามาวางเอกสารไว้ที่โต๊ะตรงโซฟาใหญ่แล้วตรงมายังชายหนุ่ม
"ไม่ต้อง ฉันบอกว่านิดหน่อยฟังไม่เข้าใจหรือไง"
"ไม่ได้นะคะถึงจะนิดหน่อยคุณก็ต้องทำแผล ไปโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ"
"ไม่!"
"เอ๊ะ! คุณนี่พูดอยากกว่าเด็กอีกนะ หรือว่าคุณก็ยังไม่โตถึงได้พูดยากบอกยากแบบนี้"
"นี่เธอ กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นเด็ก"
"ก็มันจริงไหมล่ะ คนโตๆรู้เรื่องไหนเขาเป็นแบบนี้กัน"
"ฉันทำแผลก็ได้ แต่ไม่ไปโรงพยาบาล"
"แล้วจะทำแผลยังไงละคะไม่ไปโรงพยาบาล"
"ก็เธอนี่ไงคนทำแผลให้ฉัน"
"ฉะ...ฉันเนี่ยนะ"
"ใช่ เดินไปเอาอุปกรณ์ตรงโน้นและเดินเลยไปหยิบเหล้าที่เค้าเตอร์บาร์มาให้ฉันหนึ่งขวดด้วย"
"ค่าาาา ทีตอนใช้ละใช้เอาๆ" หญิงสาวเดินไปบ่นไปก่อนจะหยิบทุกอย่างตามที่ชายหนุ่มบอก
เมื่อมาถึงโฟซาหญิงสาวถึงกับตาค้างในสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าในตอนนี้ก็คือดอมินิกกำลังถอดเสื้อเชิ้ตสีดำออกเผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้อเรียงกันสวย แม้กระทั่งเม็ดถันสีชมพูระเรื่อที่ประดับบนกล้ามเนื้ออกแน่นๆของเขาทำเอาหญิงสาวถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะวันนี้เธอเห็นอะไรแบบนี้มารอบที่สองแล้ว
"เมื่อไหร่ฉันจะได้ทำแผลจะมองอีกนานไหม" เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ญารินดาต้องรีบเดินเข้ามา
"ใครมองคุณไม่ทราบคะ" เธอแก้ตัวพร้อมกับวางอุปกรณ์ทุกอย่างลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงที่พื้นแล้วล้มมองที่แผลของชายหนุ่ม
"โห เลือดไหลไม่หยุดเลย" หญิงสาวค่อยๆใช้สำลีชุบน้ำเกลือเช็ดบริเวณปากแผล
"ฉันว่าคุณไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ แผลลึกแถมเลือดไหลไม่หยุดแบบนี้ฉันไม่กล้าทำแผลให้คุณหรอก"
"ไม่! รีบๆทำไปเถอะนา" ญารินดายังลังเลว่าจะทไดีหรือไม่
"ถ้าเธอไม่ทำก็ใสหัวไปไกลๆ เดี๋ยวฉันทำเอง" ดอมินิกแย่งสำลีมาจากมือของเธอ
"ทำก็ได้ ดุยังกับหมะ.....เอ่อ..." เธอเกือบจะเผลอพูดออกมาว่าดุยังกะหมา ยังดีที่หญิงสาวยั้งปากไว้ทันเธอจึงดึงสำลีกลับคืนมาจากเขา
ญารินดาเช็ดน้ำเกลือตามรอยขอบของแผลจนตอนนี้หญิงสาวค่อยๆเช็ดเข้ามาข้างใน ความแสบซ่านมันทำให้ดอมินิกถึงกับสะดุ้ง เขาคว้าเอาขวดเหล้ามากระดกเข้าไปในปากหลายอึก
- ผู้เขียน
