ฮึบ! ตึก ตึก ตึก “อยากได้อะไรเหรอคะ” น้ำใสเงยหน้าเอ่ยถามคนที่เดินหน้าดำหน้าแดงเข้ามาเป็นบุคคลที่สี่
“ทำอะไรนะ! เห็นหัวผมบ้าง” เอ็ดเวิร์ดเกิดอาการพาลพาโลอีกแล้ว ก็คนมันทั้งหึงและหวงมากด้วย
“ฉันทำอะไร...และทำไมฉันต้องใส่ใจคุณด้วย...ทีคุณทำอะไรพูดอะไรไม่เห็นจะใส่ใจความรู้สึกฉันบ้างเลย” นั่นไง!!! น้ำใสยอมเผยออกมาแล้ว แม้บุคคลอื่นจะไม่เข้าใจนักว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร แต่เขาเข้าใจดีว่าเธอโกรธเขาเรื่องที่เขาต่อว่าเธอจนเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจในครั้งนั้น
“ผมตามหาคุณ...มาง้อคุณแล้วนะ”
“อ๋อเหรอค่ะ พอคุณตามหาและง้อฉันแล้ว ฉันก็ต้องลืมความรู้สึกแย่ๆนั้นทิ้งไป และคืนดีกับคุณวิ่งเข้าหาอ้อมกอดคุณงั้นสิ...ขอบคุณนะคะที่มาง้อ...”
“นี่น้ำใส! คุณชวนผมทะเลาะอยู่นะ”
“แล้วแต่คุณจะคิด” เอ็ดเวิร์ดยั้งปากของตัวเองไว้ก่อนที่เขาจะเผลอเอาอารมณ์เป็นใหญ่ เอาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอออกมาพูดให้บุคคลที่สามได้
