เมื่อคืนทำมากกว่าอีกนะ...2
726 คำ
“ป้าคะหนูช่วยมั้ย” นาร่าเดินเข้าไปหาหญิงสูงวัยที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากเรียกว่าแม่ เพราะความรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกทอดทิ้งให้ไปอยู่กับพ่อแม่บุญธรรม ตั้งแต่อายุเจ็ดขวบมันทำให้นาร่ารู้สึกเสียใจมาจนกระทั่งทุกวันนี้
“คุณไม่ต้องช่วยป้าหรอก ป้าทำของป้ามาตั้งนานแล้ว เดี๋ยวชุดคุณจะสกปรกเสียเปล่า” นางถวิลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแหนื่อยล้า
“อายุขนาดป้าไม่น่าจะต้องทำงานแล้วนะคะ” นาร่าแสร้งโยนหินถางทางเพื่อจะสอบถามถึงเรื่องราวในครอบครัวของเธอ
“ไม่ทำได้ยังไงล่ะคุณ ลูกสาวป้าก็มาล้มป่วยเพราะว่าถูกรถชน ตอนนี้ป้ากับสามีป้าต้องช่วยกันทำงานเลี้ยงลูกสาวป้า” นางถวิลเอ่ยไปน้ำตาคลอไป “นี่ยังดีนะว่าป้าส่งลูกสาวคนโตไปอยู่กับเศรษฐีที่สามีป้าเคยช่วยชีวิตไว้ ไม่อย่างนั้นลูกสาวทั้งสองของป้าคงต้องลำบากอย่างแน่ ว่าแล้วก็คิดถึงนาราลูกสาวป้าเหลือเกิน หายไปไม่ส่งข่าวกลับมาเลย” นางถวิลเอ่ยขึ้นด้วยแววตาหม่น นางไม่รู้เลยว่านาราก็คือผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้านางนั่นเอง
เมื่อนาร่าได้ยินสิ่งที่นางถวิลเอ่ย เธอถึงกับน้ำตาคลอด้วยความเสียใจ เธอไม่น่ารู้สึกโกรธบิดามารดาของเธอเลย เพราะท่านต้องการให้เธอมีชีวิตที่ดี ดังนั้นท่านจึงส่งเธอไปอยู่กับบิดามารดาบุญธรรมของเธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคิดมาตลอดว่าบิดามารดาของเธอไม่รักเธอ จึงส่งเธอไปอยู่ที่นั่น แต่แท้จริงแล้วท่านทั้งสองต้องการให้เธอมีอนาคตที่ดีกว่าการอยู่กับท่าน
“แม่...แม่จำหนูได้มั้ย นาราของแม่ไงคะ” นาร่าเข้าไปกอดนางถวิลด้วยความดีใจ อย่างน้อยสิ่งที่ติดอยู่ในใจหญิงสาวมาตลอดหลายปี วันนี้เธอก็ได้รับคำตอบของมันแล้ว
“นาราจริงๆหรือลูก นี่แม่จำหนูไม่ได้ได้ยังไง” นางถวิลร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ นี่นางทำผิดอีกครั้งแล้วหรือนี่ ลูกสาวที่เฝ้าคิดถึงมาตลอดมาอยู่ตรงหน้า นางยังจำไม่ได้อีกเหรอ
“แม่เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ต่อไปนี้ทั้งแม่และพ่อเลิกทำงานแล้วกลับไปดูแลนารินทร์ให้ดี หนูจะเป็นคนดูแลพ่อกับแม่เอง” นาร่าเอ่ยด้วยน้ำตา ตอนนี้เธอรู้สึกผิดที่ไม่เคยเหลียวแลดูแลมารดาของเธอเลย ทั้งที่ชีวิตของเธอสุขสบายราวกับเจ้าหญิง คุณเคิร์กและคุณเจนดูแลเธออย่างดี ไม่ว่าเธอต้องการอะไร หรืออยากทำอะไร ท่านทั้งสองก็จะคอยหาให้เธอ
ตอนนี้นาร่ารู้แล้วว่าสิ่งที่บิดามารดาทำให้เธอมันยิ่งใหญ่เหลือเกิน การที่ท่านตัดสินใจยกลูกให้กับคนอื่นมันคงเป็นการตัดสินใจที่กลั่นกรองมาเป็นอย่างดีแล้ว ท่านหวังจะให้เธอมีความสุขในชีวิต แต่เธอกลับคิดว่าท่านไม่รักเธอจึงยกเธอให้คนอื่นดูแล แค่คิดแค่นี้นาร่าก็รู้สึกผิดที่คิดอกุศลกับบิดามารดาของตนเอง
“จ๊ะ แม่จะไม่ร้องไห้แล้วนะ แล้วทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ที่เยอรมัน” นางถวิลเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะนางรู้ว่าบิดามารดาบุญธรรมของนาร่าอาศัยอยู่ที่เยอรมัน
“หนูมาตามหาพ่อกับแม่ค่ะ” นาร่าเอ่ยขึ้นมาน้ำตาหญิงสาวไหลรินอาบสองแก้ม นางถวิลใช้มืออันเหี่ยวย่นเช็ดคราบน้ำตาให้กับหญิงสาว
“ไม่ต้องร้องไห้นะลูกเดี๋ยวเครื่องสำอางค์เลอะหมด เย็นนี้หนูว่างมั้ย แม่จะพาไปเจอพ่อกับน้อง” นางถวิลกล่าวชวนนาร่า หญิงสาวรีบพยักหน้าทันที ตอนนี้เธอก็อยากเจอบิดาและนารินทร์เช่นกัน
หลังจากที่ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว นาร่าก็กลับไปจัดการตนเองในห้องน้ำ ก่อนที่จะออกมาทำงานให้ต่อ เธอรอให้ถึงเวลาเลิกงานอย่างใจจดใจจ่อ ด้วยหวังว่าจะได้อยู่กันพร้อมหน้าครอบครัวอีกครั้ง
- ผู้เขียน
