ตอนที่ 8 คนป่าเถื่อน
1278 คำ
เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นเธอก็ต้องจำใจเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถของชายหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้
เมื่อชายหนุ่มเห็นดังนั้นเขาก็โยนก้นบุหรี่ลงพื้นและขยี้ให้ไฟดับทันทีก่อนจะเปิดประตูเข้ามานั่งในรถเช่นเดียวกัน
“ร่าน!!! จะแต่งงานกับฉันอยู่อีกไม่กี่วัน ยังระริกระรี้ไปหาผู้ชายคนอื่น” ชายหนุ่มตะโกนด่าท่อเธอเสียงดังภายในรถ
“หยีเปล่านะคะ หยีแค่มาฉลองที่เรียนจบกับเพื่อนๆ ก็เพียงเท่านั้น และเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของหยีด้วยค่ะ”
“เหอะ เพื่อนหรือผัวกันแน่ ต่อไปนี้ห้ามไปเจอหน้าไอ่หมอนั่นอีก เลิกยุ่งกับมันซะ!!!”
“ไม่ค่ะ หยียอมคุณทุกอย่าง แต่เรื่องส่วนตัวหยีเรื่องนี้ หยีขอนะคะ เขาเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ สำหรับหยีค่ะ”
“เรื่องส่วนตัวอย่างนั้นเหรอ?? เหอะ!!” ชายหนุ่มพูดเค้นน้ำเสียงออกมา
“ใช่ค่ะ หยีขอนะคะ ให้อิสระกับหยีบ้าง” เธอยกมือไหว้ขอชายหนุ่ม เมื่อชายหนุ่มเห็นท่าทางที่เธอแสดงออกมานั้นก็หงุดหงิดใจขึ้นทันที
‘นี่ยัยเด็กเหลือขอนี่กล้ายกมือไหว้ฉันขอคบกับไอ่หมอนั่นต่ออย่างนั้นเหรอ??’
“เธอลืมไปแล้วเหรอ ตราบใดที่เธอยังอยู่ในบ้านของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ขออิสระใดๆ ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำตาม”
“คุณคิริน ทำไมคุณถึงใจร้ายอย่างนี้??” หญิงสาวร้องไห้ร้องมาอย่างไม่อาย และนึกเสียใจเป็นอย่างมาก เพราะเขานั่นเอาแต่จ้องทำร้ายเธอทุกครั้งที่เจอหน้ากัน
“ฉันร้ายได้กว่านี้อีก ถ้าเธอไม่ยอมทำตามคำสั่งของฉัน จำใส่กะโหลกเอาไว้”
ปัก!!! ชายหนุ่มพูดจบก็ผลักศีรษะของหญิงสาวชนเข้ากระจกรถหรูอย่างแรง
“โอ้ย!! ฮึก ฮืออออ” เธอที่ได้รับแรงกระแทกแบบไม่ทันได้ตั้งตัวก็โอนเอียงไปตามแรงกระแทกที่ชายหนุ่มผลักมาทันที ทำให้เธอนั่นรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆ ไหลลงมาอาบที่หัวคิ้วของเธอช้าๆ
“คุณมันใจร้ายที่สุด จำไว้เลยนะคะ ถ้าวันไหนเราสิ้นสุดข้อตกลงการแต่งงานกันแล้ว หยีจะไปจากชีวิตของคุณทันที”
“หึ แต่หลังจากแต่งงานกับฉันเธอก็จะต้องตกนรกทั้งเป็นไปก่อน ถ้าเธอทนได้ภายในสองปีนี้ ฉันจะปล่อยเธอเป็นอิสระ แต่ฉันก็ไม่มั่นใจหรอกนะ ว่าเธอจะรอดพ้นภายในสองปีนี้ได้หรือเปล่า”
“คุณยังมีความเป็นคนอยู่บ้างไหม คุณคิริน!!!”
ชายหนุ่มไม่พูดใดๆ ออกมา และเหยียบคันเร่งรถคู่ใจของเขาออกจากผับอย่างรวดเร็วทันที ทำให้หญิงสาวนั้นต้องคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดเอาไว้อย่างรวดเร็ว
บรื้นนนนนน!!!!
ท่ามกลางความเงียบที่ไม่มีใครพูดใดๆ ออกมา นอกจากเสียงสะอื้นของหญิงสาวเบาๆ ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง รถลัมโบกินี่คันหรูก็มาจอดยังหน้าทางเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่
แต่ทว่า…ชายหนุ่มก็จอดนิ่งอยู่หน้าบ้านไม่ยอมขับเข้าไปในบ้านของตน
หญิงสาวเห็นว่าถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็ใช้มือเรียวของเธอเปิดประตูรถทันที แต่ว่าชายหนุ่มนั้นล็อคจากอีกฝั่งเธอจึงไม่สามารถเปิดประตูลงไปจากรถได้
“คุณคิริน ฮึก!! ปล่อยหยีลงนะคะ” เธอพูดทั้งน้ำตา
ชายหนุ่มมองหน้าเธอก็ถึงกับคิ้วขมวดเล็กน้อย แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น เพราะเขาเหลือบมองเห็นศีรษะของหญิงสาวมีคราบเลือดที่เกรอะแห้งอยู่บนหน้า คงจะเป็นตอนที่เขาผลักเธอก่อนหน้านี้เป็นแน่ ‘แต่แปลกทำไมเธอไม่ยอมต่อว่าเรื่องที่ศีรษะแตกเขาแม้แต่นิดเดียว’ เขาครุ่นคิดภายในใจ ‘ช่างเธอสิ ใครใช้ให้มายั่วโมโหผมก่อนล่ะ ช่วยไม่ได้ ต่อปากต่อคำปกป้องไอ่หมอนั่นดีนัก โดนซะบ้างจะได้จำ’
ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น มือของเขานั่นกลับไวกว่าความคิด จึงคว้าตัวของเธอมานั่งยังตักแกร่งฝั่งคนขับอย่างรวดเร็ว
“ว๊ายยย!!! คุณคิริน คุณจะทำอะไร?? ปล่อยหยีนะคะ”
‘ทำไมตัวยัยเด็กเหลือขอนี่เบาจังวะ กินข้าวบ้างหรือเปล่าเนี้ยะ??’ เขากำลังคิดภายในใจอีกรอบ แต่หญิงสาวนั้นกลับดิ้นไม่หยุด เขาจึงตะโกนต่อว่าเธอออกมา
“หุบปาก!!! ฉันไม่ได้พิศวาทเธอหรอก” พูดจบเขาก็เอามืออีกข้างเลื่อนดูแผลที่หน้าผากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา จนเธอนั่นหยุดชะงัก เมื่อได้รับสัมผัสความอ่อนโยนจากเขาเป็นครั้งแรก
“หึ แผลแค่นี้ทำเป็นสำออย” พูดจบชายหนุ่มก็มองไปยังหน้าอกที่เธอใส่เดรสเกาะอกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนของเธอ
“หยีเปล่านะคะ ฮึก!! หยีไม่ได้สำออยค่ะ” เธอร้องไห้ต่อหน้าเขา และตอนนี้ก็กำลังเอามืออีกข้างปิดหน้าอกและอีกข้างพยายามดึงกระโปรงที่มันร่นอยู่บนตักแกร่งของเขา
“ใครให้เธอใส่ชุดแบบนี้ ห๊ะ!!!” ชายหนุ่มเห็นก็ถึงกับโมโหขึ้นมาอีกครั้งทันที เพราะเขาก็เพิ่งสังเกตุตอนที่เธออยู่บนตัวเขานั่นมันล่อแหลมขนาดไหน
“ฮึก..เพื่อนหยีบอกว่าไปเที่ยวที่ร้านเหล้าเขาแต่งตัวกันแบบนี้ หยีก็เลยใส่ค่ะ”
“ร่าน!!! บอกไว้เลย ว่าถึงเธอกับฉันจะแต่งงานกันในเดือนหน้า ยังไงฉันก็เอาเธอไม่ลงหรอก น่าขยะแขยง” ชายหนุ่มพูดจบก็จับตัวเธอโยนไปยังฝั่งคนนั่งทันที
“ฮึก ฮือ ถ้าหยีขยะแขยงมากๆ คุณก็ไม่ต้องมาแตะต้องตัวหยีสิคะ” เธอพูดออกมาอย่างเหลืออด นี่เขาจะพูดจาทำร้ายจิตใจเธอไปถึงไหนกัน
“ฉันไม่ได้อยากแตะต้องเธอหรอกนะ แต่จำเอาไว้ว่าฉันเป็นลูกทายาทไฮโซรวยละดับต้นๆ ของประเทศ เพราะฉะนั้นก่อนจะทำอะไร ให้นึกถึงหน้าแม่ฉันและฉันเอาไว้ด้วย ไม่ใช่ให้เป็นข่าวว่าฉันมีเมียร่าน และเอาผู้ชายไม่เลือกหน้า”
เพี้ยะ!!!
“นี่ยัยเด็กเหลือขอ เธอกล้าตบฉันเหรอ??” ชายหนุ่มถึงกับโมโหเลือดขึ้นหน้าทันที เมื่อหญิงสาวที่เขากำลังด่าทอเธอ มาตบหน้าของเขา
“ฮึก คุณกำลังดูถูกหยี”
“เธอคงไม่อยากมีชีวิตที่สงบสุขสินะ” คิรินคว้าข้อมือของยาหยีและบีบอย่างแรง
“ฮึก ปล่อยนะคะ หยีเจ็บ”
“จำเอาไว้เธอมันก็แค่เด็กเหลือขอที่แม่ของฉันเก็บมาเลี้ยง ครั้งนี้ฉันจะใจดีกับเธอ แต่ถ้าครั้งหน้าอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ฮึก!! คุณคิริน ปล่อยหยีนะคะ ฮือ!!” เธอร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอไม่น่าไปตบหน้าของเขาเลย ตอนนี้แววตาของเขาดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก
พลั่ก!!ตุ้บ!!
พูดจบชายหนุ่มก็ปล่อยมือและผลักเธอกระแทกกับขอบประตูอีกครั้งอย่างแรง
“ไสหัวไปซะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
เมื่อหญิงสาวได้รับอิสระจากการบีบแขน และรีบเปิดประตูและเดินลงจากรถลัมโบกินี่ของเขาทันที
บรื้นนนนนนน!!!
หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ขับรถเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ทิ้งเธอไว้เพียงหน้าประตูบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่
“คนป่าเถื่อน ใจร้ายที่สุด ฮือๆๆ!!!”
- ผู้เขียน
