21
ภูผา
ผมเห็นท่าไม่ดี พอใจร้องให้ไม่หยุดคนก็เริ่มมองมาที่เรา ผมหันซ้ายหันขวา จูงมือคนตัวเล็กเดินตรงไปที่ร้านเสื้อผ้า หยิบชุดผู้หญิงชุดหนึ่งแล้วพาเดินเข้าห้องลองเสื้อ
"ฮืออ อึกๆ ฮือออ" พอใจร้องไห้ไม่หยุด น้ำตานองหน้า จมูก หู แดงขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่งแขนขา เพราะเธอตัวขาวผ่อง
"หยุดร้องนะพอใจ นะเด็กดี " ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้เธอหยุดร้องไห้
"ก็พี่ภู อึกๆ หาว่าพอใจขายตัว ฮืออ " เธอไม่ฟังตั้งหน้าตั้งตาร้องอย่างเดียว
"ฉันไม่ได้หมายความอย่างงั้น" จริงๆ นะผมไม่ได้หมายความแบบนั้น เธอเข้าใจผิด
"อึกๆๆ แล้วหมายความ ฮืออ ว่าไง" เธอสะอึกสามสี่รอบติดๆ ผมกลัวว่าเธอจะขาดใจจริงๆ
"ฉันอยากให้เธอใช้หนี้ฉันที่เตียงจริง แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอขายตัว" ผมบอกพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลนองหน้าออกให้
"ไม่ต้องมาพูด อึก! พอใจรู้นะ" เธอปัดมือผมออกหันหลังให้ผม แต่เธอคงลืมไปว่าในห้องลองเสื้อมันมีกระจกรอ
