15
ฉันรู้สึกตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่เห็นคนที่นอนกอด ฟ้าก็มืดแล้ว ฉันลุกเดินหาพี่ภูรอบห้องแต่ก็ไม่เจอในห้องน้ำระเบียงก็ไม่มี ใจฉันเต้นระรัวไหนบอกว่าจะไม่ไปไหนจนกว่าฉันจะตื่นไง
"พี่ภู พี่ภูอยู่ไหน" ฉันเดินลงมาข้างล่างเรียกหาพี่ภู หวังว่ายัยแพรวพราวอะไรนั่นจะไม่คาบพี่ภูของฉันไปนะ ฉันไม่น่านอนหลับจริงๆ เลยแต่ฉันรู้สึกปวดหัวจริงๆไม่ใช่แค่เรื่องโกหก ฉันเร่งฝีเท้าเดินหาพี่ภูไปที่ห้องรับแขก
"พะ..พี่ภู" ฉันหยุดกึ่งมองภาพตรงหน้า เขากำลังจูบกับยัยแพรวพราวอยู่บนโซฟาห้องรับแขก ฉันเรียกชื่อเขาเสียงแผ่วเหมือนคนไม่มีแรง
ฉับ ฉับ ฉับ
ฉันหันหลังแล้ววิ่งขึ้นห้องทันทีไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนั้น คนบ้าทำไมทำแบบนี้
"พอใจ! " เสียงเรียกของคนใจร้ายดังตามหลังมา แต่ฉันก็ไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาวิ่งขึ้นห้อง
"พอใจฟังฉันก่อน พอใจ"
ปัง!
ฉันวิ่งเข้ามาในห้องเห็นคนตัวโตวิ่งตามมา ฉันเลยวิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูล็อกไว้
