"ก็นี่มันห้องเตยจะมานอนตอนไหนก็ได้"
"อ่อ ครับๆ"การตอบเชิงว่ารับรู้แต่น้ำเสียงเยาะเย้ยแบบนั้นทำเอาฉันแอบหงุดหงิดต้องบิดแขนเขาไปแรงๆจนเจ้าตัวร้องลั่น "โอ๊ยๆ เจ็บ..."
"นอนเลย! ไม่ต้องพูดมาก"
"เจ็บจนแสบแล้วเนี่ย หนังหลุดแล้วมั้ง" มือหนาอีกข้างที่เพิ่งสอดเข้ามาให้หนุนลูบแขนตัวเองเบามือ ก็คงจะเจ็บจริงๆนั่นแหละฉันใส่ไปเต็มแรงเลย
"แค่นี้ทำบ่น"
"ไม่บ่นก็ได้ มีคนยอมมานอนด้วยละ" ไม่ต้องเปิดไฟดูก็รู้ว่าคนด้านหลังคงยิ้มอยู่ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเขายังติดตาจนคิดภาพออกว่ามันจะเป็นยังไง
"สองแสบมันไปแย่งเตยนอนเถอะ ไม่มีที่นอนก็เลยต้องมา"
"ออ..." พี่คิวลากเสียงยาวๆแล้วก็เงียบไปฉันจึงหันไปมองในความมึดสลัว แล้วมือหนาก็จับฉันพลิกตัวหันไปหาพร้อมกับกอดไว้แน่นจนหน้าซุกอยู่ตรงแผ่วอกอบอุ่น
"ยิ้มอยู่ใช่มั้ย ยิ้มอะไร"
"เปล่า" น้ำเสียงที่เจือไปด้วยอารมณ์ของความสุขดังขึ้น จนฉันเองยังต้องยิ้มอยู่ในแผงอกของเข
