หลังจากพาเด็กๆกลับมาที่บ้านพี่คิวก็อาสาเป็นคนล้างแผลให้ ส่วนฉันเข้ามาช่วยยายทำกับข้าวในครัวซึ่งมีน้าแตนเป็นลูกมืออยู่แล้วหนึ่งคน
"มีไรให้เตยช่วยมั้ยยาย"
"กลับมาแล้วเหรอ ทำไมมาเร็วล่ะเตย" น้าแตนถามด้วยความสงสัยเพราะเราเพิ่งออกบ้านไปได้ไม่ถึงชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ
"บอลจักรยานล้มอะ พี่คิวทำแผลให้อยู่"
"เอ้า ละเป็นอะไรมากมั้ยน่ะ"
"นิดเดียวแต่ร้องลั่นสวนพฤกเลย" ฉันพูดกลั้วหัวเราะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ถูกใครหลายคนมอง
"ประจำล่ะไอ้ตัวนี้นะ กลัวตายเป็นที่หนึ่ง" ยายเสริมทับแล้วยื่นผักที่เพิ่งล้างมาให้ตรงหน้า "เอาไปลวกให้ยายหน่อย จะเอาจิ้มน้ำพริก"
"ค่ะ"
"คิวเขาอยากกินอะไรมั้ยยายจะได้ทำให้"
"อะไรก็กินได้หมดแหละ" ปกติเวลาไปกินข้าวฉันก็เห็นเขากินได้ทุกอย่างจริงๆนะ ถ้าอยู่คอนโดบางวันฉันอยากทำกับข้าวแบบง่ายๆเขาก็ทานได้หมดไม่อิดออด
หลังจากกินข้าวด้วยกันอย่างพร้อมหน้าเราก็แบ่งคิวกันอาบน้ำเ
