หนึ่งสัปดาห์ถัดมา
เพราะรู้สึกเหมือนถูกบังคับให้แต่งงาน บุษบันจึงหนีไปเที่ยวเชียงใหม่กับเพื่อนๆ ที่เดินทางมาจากต่างประเทศ เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ศุภเสกข์ไม่ได้พูดคุยกับแฟนสาว อารมณ์คิดถึงและโกรธเคืองผสมปนเปกันจนเกิดเป็นความหงุดหงิดใจ ชายหนุ่มแทบไม่เป็นอันทำการทำงาน ทานข้าวยังแทบไม่รู้รสชาติอาหาร
"บัวนะบัว ยัยตัวแสบ ทำแบบนี้มันก็เกินไปนะ หนีไปเที่ยวกับคนอื่นแล้วไม่ติดต่อกันเลยแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน" ชายหนุ่มพึมพำในขณะที่สายตาจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์ เขาพยายามโทรหาบุษบันหลายต่อหลายครั้งในหนึ่งวันทว่าหญิงสาวกลับไม่ยอมรับสาย ซ้ำยังปิดเครื่องหนีอีกด้วย
ก๊อก ๆ ๆ
ศุภเสกข์ชักสีหน้าหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องทำงาน เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะและพเยิดหน้าไปยังศุภกรซึ่งกำลังเดินเข้ามาหา
"ทำไมเฮียทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ?" น้องชายเอ่ยถาม แม้จะรู้ดีว่าเพราะเหตุผลอะไรแต่ก็ยังคงอยากจะหยอกล้อพี่ชาย
