@โรงเเรม
บุษบันเดินทางมาถึงโรงแรมที่ฮิวจ์พักอยู่ตามเวลาที่ทั้งคู่นัดหมายกันไว้ ร่างบางในชุดแซกกระโปรงสั้นสีเขียวพาสเทลกำลังเดินตรงไปขึ้นลิฟต์ ทว่าอยู่ๆ กลับมีบุรุษคนหนึ่งเดินตามหลังมาในระยะกระชั้นชิด
"บัวครับ" บุษบันรอจังหวะนี้มาครู่หนึ่ง เพราะค่อนข้างมั่นใจว่าคนที่กำลังเดินตามตนมานั้นคือศุภเสกข์ คนตัวเล็กหันกลับมาสบตาเจ้าของเสียงเรียกคุ้นเคยนั้นด้วยสีหน้าบึ้งตึง แล้วจึงขยับมือขึ้นมากอดอกพร้อมทั้งจ้องมองคนตรงหน้าแทนการตั้งคำถาม
"อย่าทำหน้าบึ้งใส่พี่แบบนี้สิครับ พี่อุตส่าห์อยากเจอบัวเพราะว่าคิดถึงมากจนอดทนไม่ไหว" เสียงทุ้มค่อนไปทางออดอ้อนเล็กน้อย
"พี่เสกข์มาดักรอบัวเหรอคะ"
"ครับ ก็พี่บอกว่าคิดถึงบัวจนทนไม่ไหวไง เมื่อคืนก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แถมบัวยังไม่ยอมคุยโทรศัพท์กับพี่อีก วันนี้จะให้พี่รออีกทั้งวันได้ยังไงกันครับ เราไม่เจอกันเป็นปีแล้วนะ บัวไม่คิดถึงพี่ ไม่อยากใช้เวลาอยู่กับพี่บ้างเ
