ปาฏิหาริย์ร้ายนายจอมโหด4 สมเพชตัวเอง
769 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เธอสะดุ้งตื่นพร้อมกับลืมตาขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงคนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งเธอเลยจับมือของไบรอันที่ตอนนี้มือของเขากอดกระชับเอวของเธอไว้แน่น จนเธอขยับไปไหนไม่ได้
"ไบรอันตื่นก่อนมีคนมาเคาะประตูหน้าห้อง"เธอสะกิดมือของเขาเบาๆเพื่อให้เขาตื่น "ไบรอัน"
"อะไร"เขาตอบเธอเสียงเบาๆอู้อี้ในลำคอ แต่มันก็ชัดจนเธอรู้ว่าเขาตอบว่าอะไร
"เอามือนายออกก่อนฉันจะไปเปิดประตูดูว่าใครมาเคาะ อีกอย่างอย่าเดินออกไปเด็ดขาดเข้าใจไหม"
"อืม"เขาตอบแค่นั้นพร้อมกับยกมือที่กอดกระชับเอวเธอไว้ออก ส่วนเธอก็ลุกเดินลงมาจากเตียง พร้อมกับเดินมาจากห้องนอนเพื่อไปเปิดประตู
แอดดด
เธอเปิดประตูออกเห็นเป็นแม่บ้านอุ่นยืนอยู่หน้าห้องเธอ
"ขอโทษที่เสียมารยาทรบกวนเวลาของคุณโซเฟียนะคะ พอดีว่าคุณหญิงให้มาตามไปทานข้าวเย็นค่ะ"
เพล้งงงงง เหมือนมีอะไรในห้องเธอหล่นลงพื้นจนเธอต้องรีบหันกลับไปพอว่าเป็นไบรอันที่ทำรีโมทโทรทัศน์หล่น
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"แม่บ้านอุ่นก็มองไปตามที่เธอมองดู จนเธอต้องรีบปิดประตูให้แคบลง
"เดี๋ยวอีกสักครู่เฟียร์ลงตามไปนะคะ"
"ค่ะ"แม่บ้านอุ่นก็เดินออกไปเธอจึงรีบปิดประตูลงและหันไปต่อว่าไบรอันที่ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาทำเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ทำบ้าอะไรของนาย ฉันบอกให้อยู่เงียบๆไง"
"ฉันจะทำอะไรก็ได้ที่นี่มันบ้านของฉัน"
"บ้านของนายก็จริงแต่ห้องนี้คุณลุงยกให้ฉันแล้ว"
"ฉันไม่สนหรอก"เขาพูดเสร็จลุกขึ้นเดินกำลังจะไปเปิดประตูออกจากห้องเธอ แต่เธอวิ่งไปจับมือของเขาไว้ก่อน
"อะไร"
"อย่าเพิ่งออกไปเดี๋ยวฉันอยู่ต้นทางให้ก่อนว่ามีใครอยู่แถวไหน"พูดเสร็จเธอก็แย้มเปิดประตูห้องตัวเองออก พร้อมกับชะเง้อหน้าออกไปดูว่ามีใครอยู่แถวนี้ไหม พอเช็คจนแน่ใจว่าไม่มีใครเธอใช้มือกวักเรียกให้ไบรอันมาเพื่อออกจากห้องเธอ
"วุ่นวายจริงๆเลย"เขาพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องเธอไป
"ใครมันวุ่นวายกันแน่ นายนั่นแหละไอ้บ้า"
สิบห้านาทีต่อมา...
เธอเดินลงมาจากห้องของตัวเองเดินมาบริเวณห้องอาหารเพื่อทานข้าว เห็นคุณลุงแบล็คกับแม่ของเธอนั่งอยู่แต่กลับไร้เงาของไบรอัน แต่เธอก็ไม่สนใจเดินไปนั่งที่นั่งของตัวเอง
"ฉันให้แม่บ้านไปตามแกตั้งนานแล้วทำไมเพิ่งลงมา เห็นไหมว่าคุณแบล็คกับฉันนั่งรอแกนานแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกคุณ เราก็เพิ่งมาเหมือนกันอย่าไปต่อว่าแกเลย หนูโซเฟียทานข้าวได้แล้วลูก"คุณลุงแบล็คพูดกับแม่ของเธอแต่ต่อมาเขาก็หันกลับมาพูดกับเธอ "เจ้าไบรอันลูกชายของผม วันนี้ยังไม่เห็นหัวมันเลย"
"แม่บ้านจันทร์ไปตามลูกชายผมมาหน่อยครับมันไม่รู้เวลาทานข้าวหรือยังไง"
"ค่ะคะ..."
"ไม่ต้องไปตามผมหรอกครับ ผมมาแล้ว"
"แกไม่รู้เวลาหรือไงทำไมมาช้าแบบนี้"
"ก็กินก่อนผมไปแล้ว จะมาพูดมากให้หน้ารำคาญทำไม"
ทุกคนที่นั่งบนโต๊ะรับประทานอาหารกันอย่างไม่สนใจใครต่างฝ่ายต่างกิน จะมีแต่แม่ของเธอที่เอาแต่ถามคุณลุงแบล็คไม่หยุด
"หนูโซเฟียธุรกิจร้านเสื้อผ้าของหนูเป็นยังไงบ้างลูก"
"ยังไม่ค่อยดีเลยค่ะคุณลุงเฟียร์ก็เพิ่งเรียนจบมาได้ปีเดียวคนทั่วไปเลยไม่ค่อยเชื่อมือเด็กใหม่เท่าไหร่ค่ะ คงจะสักพักธุรกิจคงราบรื่นกว่านี้ค่ะ"
"ลุงเป็นกำลังใจให้หนูนะลูก ถ้ามีอะไรให้ลุงช่วยบอกลุงได้ตลอดเลยนะ"
"ขอบคุณนะคะ"
ไบรอันที่นั่งมองพ่อตัวเองคุยกับลูกเลี้ยงอย่างสนิทสนมจนทำให้เขานึกสมเพชตัวเองขึ้นมา ขนาดเขาเป็นลูกชายแท้ๆยังไม่ได้ความรักจากพ่อตัวเองขนาดนี้เลย
- ผู้เขียน
