ปาฏิหาริย์ร้ายนายจอมโหด5 ลืม
1205 คำ
"คุณแม่ค่ะ เฟียร์ว่าเฟียร์จะไปหาเช่าคอนโดแถวๆร้านตัวเองนะคะเพราะจากที่นี่กว่าจะเดินทางถึงร้านมันก็ไกลเสียเวลาเปล่าๆค่ะ"
"แกจะออกไปอยู่คนเดียวเหรอ แม่ว่ามันอันตรายเกินไปนะ"
"คุณครับหนูเฟียร์อายุยี่สิบห้าแล้วนะเธอไม่ใช่เด็กๆแล้ว"
"ก็เป็นห่วงลูกนี่คะมุกไม่เคยห่างลูกนานๆเลย"
"ทำไมจะไม่เคยห่างล่ะเวลาเราไปต่างประเทศหนูเฟียร์ก็ไม่ได้ไปด้วยนะ"
"ก็มุกเป็นห่วงลูกนิคะ อีกอย่างตอนลูกไปเรียนมุกก็ไปเยี่ยมลูกออกจากบ่อย"
"จะเป็นห่วงทำไมโตจนป่านนี้แล้ว"เขาที่นั่งอยู่เฉยๆเลยออกมาเสียงดังจนคนในโต๊ะหันมามองเขา
"ถึงโซเฟียจะโตยังไงฉันก็กลัวลูกจะไม่ปลอดภัยอยู่ดี"
"อยู่ที่ไหนมันก็อันตรายหมดนั่นแหละ ใช่ไหม"ไบรอันพูดพร้อมกับหันมาหาโซเฟียที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"เรื่องคอนโดไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวลุงจะเคลียร์ให้เอง"
"แต่คุณลุงคะ"
"ไม่ต้องอะไรทั้งสิ้น ลุงจัดการให้เอง"
"ขอบคุณลุงเค้าสิลูก"
"ขอบคุณค่ะ คุณลุง"
"เฟียร์ทานอิ่มแล้วขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะทุกคน"
"ฉันก็อิ่มแล้วเหมือนกัน ขอตัวขึ้นห้องก่อนนะ"
เธอลุกขึ้นพร้อมขยับเก้าอี้แล้วเดินไปประคองแม่ตัวเองเพื่อไปด้วยกัน
"วันนี้แกไปไหนไหม"
"ตอน 9 โมงเฟียร์มีนัดกับลูกค้าที่ร้านค่ะ"เธอหันมาคุยกับแม่ตัวเองหลังจากที่กำลังเดินขึ้นชั้นสองของบ้าน
"งั้นตอนบ่ายแกก็ว่างใช่ไหม"
"น่าจะใช่ค่ะ"
"งั้นก็ดีฉันจะโทรหาออสติน ให้เขามาชวนแกไปทานข้าวด้วยกันจะได้ศึกษาดูใจกันไว้บ้าง"
"คุณแม่"
"อย่าขัดใจแม่ แกก็รู้แม่กำลังหาสิ่งที่ดีที่สุดให้แกอยู่"
"....."
"แม่รักแกมากนะโซเฟีย"
"หนูก็รักแม่ค่ะ ไปทานยากัน"เธอค่อยๆเดินประคองแม่ของตัวเองมาถึงหน้าห้อง ท่านก็บอกให้เธอกลับมาห้องของตัวเองเถอะเพราะท่านสามารถเดินไปเองได้ ครั้งแรกเธอก็ไม่กล้าปล่อยให้แม่ของตัวเองเดินไปเอง แต่พอเห็นท่านเดินเองได้จนหายเข้าไปในห้อง เธอก็เดินกลับมายังห้องพักของตัวเองทันที
"แล้วนี่แกใกล้จะจบเรียนแล้วใช่ไหมไบรอัน"
"ครับ"
"ดีเหมือนกัน พอเรียนจบแล้วก็มาช่วยฉันบริหารงาน"
"ครับ ผมก็ขอตัวก่อน"เขาเดินมายังห้องของตัวเองที่ติดกับห้องของโซเฟีย
ครืดดดด ครืดดดด
พอเดินเข้ามาในห้องนอนเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เขาเลยล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา จนเห็นเป็นคริสเตียนเพื่อนสนิทของเขานั้นเอง เขาเลยกดรับ
"มีอะไร"
[ว่างไหม]
"ทำไม"
[วันนี้วันเกิดไอ้ลูคัส เลยจะไปดื่มที่ผับมึงหน่อย พวกกูคุยกันแล้วเหลือแค่มึง]
"ไปสิ กูก็อย่างดื่มเหมือนกัน"
[ไว้เจอกัน]
"อืม"เขาวางโทรศัพท์ลงหลังจากที่คุณสายกับเพื่อน พร้อมกับเดินออกมานอกห้องเดินตรงมายังห้องนอนของโซเฟียแล้วไม่ลืมที่จะมองสำรวจดูก่อนว่ามีใครเห็นเขาไหม พอแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ก็รีบดันประตูเข้าไปโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากเจ้าของห้อง พอเดินเข้ามาเรียบร้อยแล้วเขาเห็นหญิงสาวกำลังนั่งแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจก พร้อมกับมองมาที่เขาด้วยสายตาไม่พอใจ
"ฉันเคยบอกนายแล้วไง อย่าเข้าออกห้องฉันตามใจตัวเองสิเดี๋ยวคนอื่นก็สงสัยหรอก"
"จะไปไหน"
"ไปหาลูกค้า พอดีมีนัดคุยงาน"
"ลูกค้าผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"ผู้ชาย"
"ไม่ต้องไป ฉันไม่อนุญาต"
"นายเป็นบ้าหรือไง จะมาห้ามฉันทำไม"
"บอกว่าไม่ให้ไปก็คือไม่ให้ไป"
"ไบรอันอย่าเอาแต่ใจได้ไหม"
"เธอก็รู้ฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงของฉันไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น"
"ฉันไปพบลูกค้า อีกอย่างฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนาย"
"กลับตอนไหน"
"ตอนที่คุยธุระเสร็จ"
"13:00 น ไปหาฉันที่คอนโด"
"มีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงให้ฉันไปหาที่นั่น"
"ถ้าอยากรู้ว่ามีอะไร ก็รีบไปตามนั้นห้ามเลทเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเธอก็น่าจะรู้นะว่าจะเจออะไร"
"ขู่อยู่ได้ น่ารำคาญ"
"....."เขายืนมองเธอที่ทำหน้าตาบูดบึ้งพร้อมกับลุกเดินตึงตังไปหยิบกระเป๋ามาสะพาย พร้อมกับเดินผ่านเขาออกไปจากห้องโดยไม่กล่าวลาเขาเลยสักนิด
"สั่งๆๆ สั่งอยู่ได้น่ารำคาญ"หลังจากที่เธอเข้ามานั่งในรถก็บ่นด่าพึมพำคนเดียวด้วยความอารมณ์เสีย แต่เธอก็ไม่สามารถขัดใจไบรอันได้ไม่อย่างนั้นเธอก็คงโดนเขาลงโทษแบบที่เขาเคยทำกับเธอบ่อยๆ
ครืดด ครืดด
เธอที่กำลังขับรถออกจากบ้านอยู่ดีๆเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นทำให้เธอต้องชะลอพร้อมกับหักรถมาบริเวณขอบทางเพื่อจะรับโทรศัพท์ เธอหยิบขึ้นมาดูบนหน้าจอโชว์เบอร์แปลกๆ ซึ่งเธอจำได้ว่าเธอไม่เคยได้รับเบอร์นี้มาก่อน เธอนั่งตัดสินใจอยู่นานก็ตัดสินใจกดรับสาย
"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครพูดสาย"เธอเอ่ยสอบถามปลายสายออกไป
[พี่ออสตินเองนะ น้องเฟียร์]
"พี่ออสติน"เธอเอ่ยออกมาแบบนั้นด้วยน้ำเสียงตกใจเพราะไม่คิดเลยว่าจะเป็นเขาที่โทรมาหาเธอ
[อยู่ไหนครับ]
"เฟียร์กำลังขับรถไปที่ร้าน พอดีมีนัดกับลูกค้าที่จะคุยเรื่องชุดกันค่ะ"
[เสร็จกี่โมง]
"ประมาณ 12:30 น ก็เสร็จแล้วค่ะ"
[งั้นเดี๋ยวพี่จะไปรับนะ จะได้ไปทานข้าวกันแม่น้องเฟียร์น่าจะบอกน้องเฟียร์แล้วว่าให้เราศึกษาดูใจกัน เพราะอีกไม่นานเราคงได้แต่งงานกัน]
"ถ้าพี่ตินไม่เต็มใจที่จะมา ก็ไม่ต้องมาก็ได้นะคะ"
[พี่เต็มใจ งั้นเอาไว้เจอกันนะ]
"ค่ะ เฟียร์ขอวางสายเลยนะพอดีใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว"
[ครับ]
"ซวยแล้วไง ทำไมลืมง่ายแบบนี้นะ"พอวางสายจากออสตินแล้วเธอก็เพิ่งมานึกได้ว่าไบรอันให้เธอไปหาที่คอนโดหลังจากที่เธอคุยธุระเสร็จ แต่นี่เธอกลับสัญญากับพี่ออสตินว่าจะไปทานข้าวกับเขา
"แต่ไปทานข้าวก็แป๊บเดียว เอาไว้ทานเสร็จค่อยไปหาเขาที่คอนโดก็ได้"พอคิดทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็รีบขับรถออกมาตรงมายังร้านของตัวเองที่อยู่ห่างไกลจากที่นี่ค่อนข้างมาก
- ผู้เขียน
