พี่ขอร้องน้องอย่าอ้อน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงแสนซนองค์น้อยกำลังเดินเต็ดแต๋ถ่ายวิดิโออธิบายถึงทาโกยากิที่ตัวเองกำลังลิ้มรสไปตลอดทางเพราะหวังว่าสักวันจะได้เป็นยูทูปเบอร์อย่างที่คนอื่นเป็นหากแต่พอเดินเลี้ยวเข้าซอยเล็กกลับต้องร้องกรี๊ดเพราะขนมที่ตัวเองกำลังถือมันได้ร่วงลนลงไปสู่พื้นเพราะผู้ชายร่างสูงท่าทางใจดีสองคนเดินมาชน "หนูขะขอโทษค่ะ!" เด็กหญิงเอ่ยบอกขอโทษพร้อมยกมือไหว้อย่างชัดถ้อยชัดคำหากแต่คู่กรณีกลับขมวดคิ้วมองพร้อมโน้มตัวลงไปมองหน้าเด็กผู้หญิงตัวน้อยพร้อมยิ้มหวานแต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เด็กหญิงรู้สึกปลอดภัยขึ้นสักนิด เธอกำโทรศัพท์ในมือแน่นพร้อมหดคอหนีสุดชีวิต "ตายแล้วขนมของหนูน้อยน่ารักตกพื้นหมดเลย" "หว้า แบบนี้พวกพี่ต้องซื้อคืนให้แล้วไหมเนี่ย" "มะไม่เป็นไรค่ะ" "เป็นสิคะตามมาเร็วพี่จะซื้อขนมให้" หมับ! ข้อมือเล็กของเด็กหญิงวัยสิบห้าปีถูกจับรวบพร้อมโดนดึงเข้าไปในซอยแต่ใช่ว่าเธอจะไม่ขืนตัวและพยายามมองหาคนช่วยแต่แถวนี้ดันไม่มีคนเลย ใบหน้าน่ารักเบะจนแทบจะร้องไห้เพราะนึกถึงคนขับรถที่มารอรับแต่เธอดันคิดอยากแกล้งเขาโดยเดินกลับเองแต่กลับมาเกิดเรื่องได้ "จะพาหนูไปไหนหนูไม่ไปนะคะ!" "ไม่ต้องกลัวนะคะเด็กดีเดี๋ยวพี่พาไปกินขนม" "ไม่ๆๆ ป๊าม๊าหนูคงห่วงแย่แล้ว" "ไม่ต้องห่วงไปกินแป๊บเดียว" ชายฉกรรจ์ทั้งสองมองหน้ากันพร้อมอมยิ้มร้ายคล้ายกำลังคุยกันผ่านทางสายตาขณะที่มือใหญ่ก็ยังคงดึงรั้งเด็กหญิงให้เดินตามเข้าไปในซอยเปลี่ยว "ไม่ไปไงหนูบอกว่าไม่ไปไง!!" "ชู่ว! ถ้าเสียงดังพี่ตีเลยนะ!" เด็กหญิงเบิกตามองคนร่างสูงที่กำลังยกมือขึ้นพร้อมจะตบเธอได้ทุกเมื่อด้วยความตกใจก่อนเธอจะพยายามกดโทรศัพท์โทรออกหาพ่อแทน "จะทำอะไร!" ผู้ชายที่กำลังดึงข้อมือเด็กหญิงหันมาตวาดถามพร้อมกระชากโทรศัพท์จากมือเธอไปโยนกระแทกใส่ผนังพร้อมยิ้มร้าย "นังเด็กนี่คงเป็นลูกคนรวย" "เออ เอาไปเรียกค่าไถ่ดีไหม?" "ไม่ผิวพรรณดีแบบนี้ไปขายให้เสี่ยดีกว่าได้เงินเยอะแถมความคุ้มครอง" "เออว่ะไม่เสี่ยงคุกด้วย" ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนร่างสูงจะขยับมาเตรียมจะอุ้มแต่เธอเลือกที่จะสลัดแขนออกจากมือใหญ่ได้ทันเธอจึงวิ่งหนีกลับมาทางเดิมพร้อมกับคนที่จับเธอไว้ที่วิ่งตามด้วยความเร็วที่เร็วกว่า "หนีไม่รอดหรอก!" ปึ่ก! ร่างเล็กที่กำลังวิ่งหนีเอาตัวรอดพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างชนเข้าจังๆกับผู้ชายร่างสูงอีกคนซึ่งนั้นทำเอาเธอกรี๊ดลั่นเพราะนึกว่าเป็นพวกของคนที่พยายามจะเอาเธอไปด้วย "พี่ไม่ใช่คนพวกนั้น" พรึ่บ เด็กหญิงถูกดึงไปยืนด้านหลังร่างสูงกว่าตัวเองที่กำลังยืนกันระหว่างเธอกับผู้ชายสองคนนั้นขณะที่ผู้ชายมาใหม่ในชุดนักเรียนมอปลายกำลังมองคนทั้งสองด้วยใบหน้านิ่งเรียบ "คิดจะทำอะไร?" "เฮ้ย พวกพี่แค่หยอกล้อน้องเขาเท่านั้นเอง" "ถ้าแค่หยอกเด็กคงไม่ร้องไห้วิ่งออกมาหรอก ผมแจ้งตำรวจดีไหมนะ?" "มึงไปเถอะ" "แม่ง.." คนทั้งสองเห็นท่าไม่ดีหลังจากคนมาใหม่ยกโทรศัพท์เตรียมกดโทรออกจึงหันหลังเดินกลับไปทางเดิมจนลับสายตาร่างสูงจึงหันกลับมามองคนที่ตัวเล็กกว่าก่อนจะถอดเสื้อแขนยาวตัวเองไปคลุมให้เด็กตรงหน้า "มาทำอะไรคนเดียวแถวนี้" "นะหนูกำลังจะกลับบ้านค่ะ" เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองคนที่สูงกว่าก่อนเธอจะโดนแขนเสื้อของคนที่สูงกว่าเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มออกให้ก่อนเขาจะขมวดคิ้วมองเธอด้วยความประหลาดใจ "นี่ใช่น้องไอ้พระลักษมณ์ป่ะ?" เด็กหญิงเงยหน้ามองคนตรงหน้าก่อนดวงตากลมจะเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าเต็มๆของเด็กหนุ่มที่หล่อราวกับเทพบุตรแถมใบหน้าตอนที่กำลังขมวดคิ้วก็ทำเอาหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะไปนิดจนเธอต้องหลบสายตาและมองไปทางอื่น "ค่ะ หนูเป็นน้องของพี่พระลักษมณ์" "โลกกลม" เด็กหนุ่มว่าเสียงเรียบเพราะเขาเองก็กำลังจะไปเล่นเกมส์ที่บ้านของพระลักษมณ์แต่ดันมาเจอเหตุการณ์เมื่อกี้ซะก่อน "พี่ชื่อดีเดย์เป็นเพื่อนของไอ้ลักษณ์เพราะงั้นกลับบ้านพร้อมพี่พี่จะไปส่ง" "พี่เป็นเพื่อนกับพี่วาเหรอ!?" "ใช่" "พี่ชายวามีเพื่อนหล่อมากถึงสองคนได้ยังไงกัน!" ดีเดย์ขมวดคิ้วใช้หางตามองเอวาน้องสาวสุดรักของพระลักษมณ์ด้วยใบหน้าเรียบตึงและที่เขาจำเธอได้ก็เพราะไอ้พี่มันอวดอ้างความน่ารักของน้อมันบ่อยๆ บ่อยฉิบหายเลยล่ะ "งั้นไปกันเถอะ" "ค่ะ ขอบคุณที่ช่วยนะคะพี่ดีเดย์" ร่างสูงกว่าพยักหน้าก่อนจะเดินนำเอวาไปตามถนนจนมาถึงทางข้ามทางม้าลายที่เขาต้องหันกลับไปมองเอวาที่กำลังชะโงกหน้าชะโงกหลังไม่ยอมข้ามแม้จะไฟเขียวสำหรับคนข้ามจะขึ้นแล้วก็ตาม "ไม่เคยข้ามรึไง?" "เคยค่ะแต่วากลัว..ปกติไม่พ่อก็พี่จะจูงมือข้าม" "หัดใช้ชีวิตเองบ้าง" "พี่เดย์ก็จูงมือวาสิคะ" ดวงตากลมโตมองขึ้นสบตาคนสูงกว่าด้วยประกายวิบวาวแบบที่พ่อและพี่ตัวเองมักจะแพ้เสมอ..พ่อชอบบอกว่าลูกสาวชอบอ้อนและสายตานี้เนี่ยแหละที่เธอใช้อ้อนพ่อแม่เวลาต้องการอะไรสักอย่าง "ไม่แปลกใจเลยที่เป็นน้องไอ้ลักษณ์มัน" ปากก็ว่าแต่มือก็เอื้อมมาจับมือเล็กไว้ก่อนจะดึงให้เดินตามกันไปเร็วๆเพราะดีเดย์อยากจะรีบไปจัดการบอสให้เร็วที่สุดส่วนเอวากำลังยิ้มกว้างแม้จะเพิ่งผ่านเรื่องน่ากลัวแถมโทรศัพท์ยังพังแต่มันกลับเทียบไม่ได้กับความรู้สึกตื่นเต้นแบบที่เป็นในตอนนี้เลย คล้ายกับว่าลมหายใจติดขัดเพราะผีเสื้อบินเต็มท้องและยิ่งหัวใจเต้นแรงในตอนที่ดีเดย์เหลือบมองมาพร้อมขมวดคิ้วใส่ "ยัยเด็กเตี้ยเดินเร็วๆ" "วาเดินเร็วสุดๆแล้วนะคะขาพี่เดย์นั่นแหละยาวเกินไป" "เฮ้อ" บ่นแหละแต่ก็ยอมเดินช้าลงเพื่อให้เด็กหญิงตามทันซึ่งนั้นทำเอาพวงแก้มของเด็กหญิงขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย... เด็กหญิงได้แต่คิดในใจว่ายังไงต้องเจอกับเขาอีกครั้งให้ได้ส่วนเด็กหนุ่มก็คิดอยู่อย่างเดียวว่าจะใช้ไอเทมอะไรเพื่อจัดการบอสใหญ่หลังตัวเองแพ้ยับมานับสิบครั้งได้ ความคิดดูสวนทางแต่สักวันคงบรรจบกันได้...ละมั้งนะ