"ปล่อยวาได้แล้ว"
"หยุดร้องไห้รึยังล่ะถ้ายังก็จะไม่ปล่อย"
ฉันเงยหน้ามองพี่เดย์ทั้งน้ำตาก่อนจะใช้หลังมือเช็ดน้ำตาโชว์เขาและผลักพี่เดย์ออกไปจากตัว
"วาไม่ใช่พวกขี้แยขนาดนั้นหรอก!"
"ก็เห็นอยู่ว่าร้องจนสะอื้น..มีเรื่องอะไรไหนบอกพี่หน่อย"
"ไม่อยากพูด"
"ไม่พูดแล้วจะหายเครียดไหมวะวามีอะไรก็พูดออกมาดีกว่าเก็บมันไว้ไหม?"
พี่เดย์ดุเสียงแข็งจนฉันหันมองไปที่เขาระหว่างที่ปล่อยเด็กๆออกมาวิ่งเล่นข้างนอก ฉันยืนขึ้นเต็มความสูงและผายมือไปทางประตูด้วยท่าทีที่แมวยังรู้ว่าไล่
"ขอบคุณนะคะที่กล้าจะสอนวาแต่วันนี้พี่กลับได้แล้ว"
"นี่ยังเคืองเรื่องผู้หญิงอยู่?"
ถามโง่ๆ ฉันก้มไปเก็บกระเป๋าเป้และเดินไปเอาข้าวให้แมวโดยที่พี่เดย์ยังไม่ยอมออกจากห้องทั้งยังถอดรองเท้าเดินเข้ามานั่งบนโซฟาแบบโคตรจะไม่เกรงใจเจ้าของห้องและเอาแต่ใจสุดๆเลย
"ยังไม่หายงอนเรื่องผู้หญิงสินะ"
"เอ้าพี่วาไม่เคยรู้สึกดีและแบบดีใจกับพี่เลยนะเว
