5.56 pm.
"ไหนใครงอน?"
"มาไหนอะไรเล่า"
ผมเลิกคิ้วมองเอวาที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินข้าวผัดปูที่เจ้าตัวได้รอนานเกือบชั่วโมงด้วยท่าทางหิวโหยจนผมไม่อยากจะกวนตอนน้องกิน เอาจริงๆคือกลัวว่าถ้ากลัวแล้วข้าวจะติดคอเพราะแม่นางซัดไปคำใหญ่มากในแต่ละครั้งที่ตักเข้าปากอ่ะ
"ช้าๆก็ได้ไหมวาพี่กลัวมันจะติดคอ"
"อื้อ"
เอวาพยักหน้าและเคี้ยวข้าวมองผมอย่างอารมณ์ดีต่างจากเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนที่แทบจะกินหัว เพราะผมไปเสริฟช่วยพี่ตะวันจนเรียกไอ้ลักษณ์มาอย่างที่เห็น
"อ้าว..ก็นึกว่าใครคือพนักงานที่มาช้า"
ผมกับเอวาหันมองตามเสียงของไอ้ลักษณ์ที่ตอนนี้มันไปยืนเท้าสะเอวมองพนักงานของร้านที่พี่ตะวันบอกว่าลาไปสอบด้วยความสงสัย คือที่สงสัยนี่คือมันทำไมไปทำตัวกร่างใส่เขาแบบนั้นทั้งๆที่ไอ้ลักษณ์มันเป็นมิตรกับผู้หญิงทุกคน แถมคนนี้ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่าเป็นสาวที่ตรงสเปกไอ้ลักษณ์ทุกกระเบียดนิ้ว
"ขอโทษนะแต่เราไม่ได้มาช้าเราบ
