"หวังว่าทุกคนคงเข้าใจ จะให้รอจนเรียนจบ พี่ทนไม่ไหวจริงๆ"
คำพูดที่พี่ซีทิ้งท้าย ทำให้คิ้วสวยได้รูปนิ่วเข้ากันด้วยความสงสัย แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ร้องถาม คนบนร่างก็ผละห่าง พี่ซียืดกายเต็มความสูง ก่อนที่นิ้วเรียวจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิตที่เขาสวมใส่ออกช้าๆ แผงอกขาวออร่า ทำให้ดวงตาของเธอหวานหยาดเยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เสื้อสีน้ำเงินเข้มถูกโยนออกไป ก่อนที่เธอจะเริ่มหายใจติดขัด เมื่อเสียงปลดเข็มขัดดังเล็ดออกมา ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ก่อนที่เธอจะค่อยๆเมินหน้าหลบออกไปอีกทาง แม้ว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ควรเนียมอายขนาดนั้น แต่ทว่า มันก็อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาเต็มใจ
การเคลื่อนไหวของเตียงกว้าง ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ มือหนาเคลื่อนมาประคองใบหน้าของเธอให้หันกลับไปหาอีกครั้ง เช่นเดียวกับต้นขาแกร่ง ที่แยกเรียวขาของเธอออกจากกัน
"แม่วีบอกว่า ถ้าพี่จะทำแบบนี้กับเธอได้ ถ้าจะให้ถูกต้อง ก็คงต้องรอเธอเรียนจบ แล
