เสวี่ยอีจ้องมองบุรุษตรงหน้า เขารูปร่างหน้าตาเขามิเคยเปลี่ยนไปแม้เวลาล่วงเลยไปกว่าห้าปี นางเคยเรียกเขาท่านอา บัดนี้เสวี่ยอีอยากเรียกอย่างอื่นมากกว่าเช่นคำว่าท่านพี่
ด้วยศักดิ์ฐานะแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว นางมิเคยหวังสิ่งใด เขาเคยช่วยชีวิตนางไว้เมื่อครั้งยังเด็ก นับเป็นผู้มีพระคุณ
ครั้งหนึ่งเสวี่ยอีเคยถูกงูพิษกัดบริเวณข้อเท้า บุรุษร่างสูงกำยำเป็นผู้ใช้ปากก้มลงดูดพิษให้นางพ้นขีดอันตราย เรื่องราวในอดีตมิเคยจางหายจากความทรงจำ เสวี่ยอียังนึกถึงภาพบุรุษวัยฉกรรจ์ค่อย ๆ จรดริมฝีปากบนข้อเท้า ดูดดุนลิ้นร้อนไปบนปากแผล ดูดเลือดพิษออกจากกายนางให้อย่างไม่ลังเล
ตั้งแต่ครั้งนั้น เสวี่ยอีก็มอบดวงใจให้เขาไปจนหมดสิ้น มิใช่เพียงเป็นผู้ช่วยชีวิต แต่ความหล่อเหลาสง่างาม ความกร้าวแกร่งดั่งพญาอินทรีย์ทำให้จิตใจเด็กสาววัยสิบขวบปีสั่นไหว
หากชาติภพหนึ่งนางต้องมอบหัวใจวางใส่ในอุ้งมือบุรุษ
นางเลือกเขา
นางเลือกองค์
