เจิ้นหยวนตื่นขึ้นในร่างองค์ชายอี้หลง รู้สึกหัวใจหนักอึ้งราวหินถ่วง องค์ชายสี่ผู้หมายราชบัลลังก์ เรียกง่าย ๆ ว่ามักหาเหาใส่หัว หาศัตรูให้ตนเอง
แม้เจิ้นหยวนตายด้วยโทษประหารซึ่งถือว่าสมควร แต่สกุลเจิ้นคงเกลียดองค์ชายอี้หลงมาก โดยเฉพาะบิดามารดาของเจิ้นหยวน
หากอยู่ในร่างองค์ชายอี้หลง คงมีแต่ความหายนะมาเยือนบ่อย ๆ อย่างน้อยก็เป็นพวกศัตรูในราชสำนักส่งคนมาปองร้าย
น่าขบขันแต่หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เจิ้นหยวนต้องมาใช้ร่างผู้ที่เป็นศัตรูกับบิดาตนเอง
คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา
ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง
เจิ้นหยวนส่ายหัวให้กับโชคชะตา ร้ายที่สุดคือเขามาติดอยู่ในร่างองค์ชายอี้หลง ผู้คนทั้งตระกูลเจิ้นคงเกลียดองค์ชายมาก หากดันทุรังอธิบายว่าวิญญาณของตนมาใช้ร่างองค์ชายอยู่ ผู้ใดมันจะเชื่อ ล้วนแล้วแต่ฟังดูเป็นเรื่องเสียสติ
เท่ากับเจิ้นหยวนเสียครอบครัวไปอย่างถาวร
นับจากวันวิวาห์เลือด เสวี่ยอีสะกดจ
