ซานหลางยกยิ้มเมื่อได้ฟังคำตำหนิของคนตัวเล็ก เพราะเกิดมาก็ยังไม่เคยมีใครกล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้กับเขาเลย คุณหนูสามถือว่าเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้
“นี่คุณหนูสาม ท่านอ๋องก็แค่เอ็นดูเจ้า หาได้คิดจะฉวยโอกาสไม่ อย่าหลงตัวเองนักเลย” หยางจินเอ่ยตำหนิทันที
“ชิ! เอ็นดูหรือ ทำเช่นนี้เขาไม่ได้เรียกว่าเอ็นดูหรอก ก็แค่หาเศษหาเลยกับสตรีเท่านั้นแหละ” ตอบกลับเสียงดังเช่นเดิม ทำเอาผู้ที่โอบเอวนางอยู่กระชับแน่นขึ้นอีก จนทำให้เนินอกนั้นแนบชิดกันจนเกิดความวาบหวามขึ้นมา
“ปากดีจริงนะ คราแรกข้าก็เอ็นดูเจ้าอย่างที่หยางจินเอ่ยนั่นแหละ แต่ตอนนี้ข้าไม่อยากเอ็นดูแล้ว แต่อยากดูอย่างอื่นมากกว่า” เอ่ยจบเขาก็ก้มมองเนินเนื้อใต้ร่มผ้าของคนตัวเล็ก ซึ่งดูเหมือนมันจะโตเกินอายุนางเสียอีก ใบหน้าคมคายเผยยิ้มร้ายในเวลาต่อมา
ทำเอาไป่อิงอดหวั่นไม่ได้เหมือนกัน อีกฝ่ายเป็นถึงอ๋อง ถ้าคนธรรมดานางคงใส่เข่าเอาให้หน้าเขียวไปแล้ว แต่นี้ถ้าขืนทำอ
