เหวินโหรวจูงแขนเล็กเข้ามานั่งที่โต๊ะในห้องโถงของเรือนหลังนี้ ก่อนจะหยิบกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมยาวออกมาวางตรงหน้าพร้อมกับยิ้มกริ่ม
“อะไรหรือเจ้าคะ” ถามออกไปพร้อมกับขมวดคิ้วเอียงคอมองพี่ชายเพราะไม่เข้าใจ
“เปิดดูสิพี่ซื้อมาฝากเจ้า” เหวินโหรวเอ่ยบอกก่อนจะส่งสายตาหวานซึ้งให้กับไป่อิงอย่างเปิดเผย ทำเอาคนถูกมองถึงกับยิ้มแหยออกมา เมื่อเห็นอีกฝ่ายแสดงท่าทีเช่นนี้
“เหตุใดท่านพี่ถึงส่งสายตาชนิดกับข้า คงไม่ใช่หรอกนะ” ได้แต่นึกในใจ นางไม่อยากคิดว่ามันจะเป็นจริงหรอก เพราะเท่าที่ฟังจากชิงหง คนตรงหน้าก็ไม่เคยมีท่าทีอื่นนอกจากเอ็นดูน้องสาวผู้นี้เลย ไป่อิงจึงหันมาสนใจกล่องตรงหน้าก่อนจะเปิดออกดู พอเห็นว่ามันเป็นปิ่นปักผมนางก็ยิ้มบางๆ พอเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อแล้ว
“สวยหรือไม่ เจ้าชอบหรือเปล่า” เสียงทุ้มอ่อนโยนเปล่งออกมา พร้อมกับจ้องมองสีหน้าของคนน้องไปด้วย ไป่อิงยิ้มส่งให้อีกครั้งเพื่อรักษามารยา
