จางเซียงสวี่เอ่ยทั้งน้ำตา เพราะเขาไม่อาจปกป้องผู้ใดได้เลยในยามนั้น กว่าจะรู้ว่าตนยังมีชีวิตอยู่ก็ผ่านมาเป็นเดือน เพราะสลบไสลไม่ได้สติ เรียกว่าเขาเหมือนคนที่ตายไปแล้วก็ว่าได้ หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากจิ่งอ๋อง ซึ่งมีสมุนไพรดีจากในวังเขาก็คงตายไปแล้วเป็นแน่
“เจ้าแน่ใจนะว่าบิดาเจ้าไม่มีส่วนรู้เห็น”
“ท่านพ่อเป็นคนซื่อตรง ชาวเมืองต่างก็รู้ดี ยักยอกเกลือเก็บไว้เองจะมีได้อย่างไร หากเป็นเช่นนั้นจริง แล้วใครกันที่รับซื้อเกลือที่ท่านพ่อกระหม่อมเก็บไว้ มีเพียงคำกล่าวอ้าง แต่หลักฐานกลับไม่มี เหตุใดฝ่าบาทถึงได้เชื่อเพียงถ้อยคำลวง แล้วประนามสกุลจางว่าคิดกบฎ” เสียงตัดพ้อดังขึ้น ก่อนจะก้มหน้าลงแล้วเกลี่ยน้ำตาออก
ซานหลางนั่งนิ่งเมื่อนึกถึงตรงนี้ เพราะมันจริงอย่างที่อีกฝ่ายเอ่ย ฮ่องเต้ยามนี้เปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่แต่งตั้งซูเฟยคนใหม่ ซึ่งมีอายุน้อยกว่ามากอย่างหยวนหยงพิง เรื่องในราชสำนักส่วนมากจึงเป็นมหาเสนา
