ซานหลางนั่งนิ่งมองคนตัวเล็กกำลังสอนคนสนิทของเขา เสียงถอนหายใจดังมาเป็นระยะ แต่ว่าที่พระชายาก็ไม่ได้ใส่ใจเขาเลย “เป็นสตรีที่ไร้ซึ่งความอ่อนหวานจริงๆ” นึกตำหนิอีกฝ่ายในใจ พร้อมกับชำเลืองมองเป็นครั้งคราว
“คุณหนูไม่คุยกับท่านอ๋องสักนิดหรือเจ้าคะ ดูสิ ทำหน้าเหม็นบูดอยู่นานแล้วนะ” ชิงหงกระซิบบอกเมื่อเห็นท่าไม่ดี เพราะเกรงว่าจิ่งอ๋องจะขุ่นเคืองใจมากกว่านี้
“ข้าหิว พี่ไปหาอะไรมากินทีสิ เอามาเผื่อทุกคนด้วยนะ” ไป่อิงไม่ได้ตอบคำพูดของคนสนิท แต่กลับสั่งให้ไปทำอย่างอื่นอีก ทำเอาชิงหงถึงกับหน้าถอดสี ก่อนจะลุกออกไปทำตามผู้เป็นนายบอก
เมื่อคนของตนเดินออกไปแล้ว ไป่อิงก็ลุกขึ้นเดินไปหาว่าที่สามี ซึ่งยืนเล็งอาวุธที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ เพื่อลดความตึงเครียดที่อยู่ในใจ และมันก็กำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
“หากเล็งเช่นนี้จะทำให้ยามลั่นไกทิศทางจะผิดเพี้ยนนะเพคะ ต้องจับเช่นนี้” เอ่ยบอก พร้อมกับเบี่ยงตัวเข้ามายืนอยู่ด้
