เมื่อประตูถูกเปิดออกมา ภาพที่เห็นก็ทำให้เหวินโหรว ชะงักยืนนิ่งก้าวขาไม่ออกอยู่ชั่วครู่ ต่างจากบิดาที่ตรงรี่เข้ามาเพราะไม่อาจเชื่อสายตาตน ว่าผู้ที่นั่งอยู่จะเป็นจิ่งอ๋องจริงๆ “ทะ ท่านอ๋องมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ แล้วมาตั้งแต่เมื่อใดกัน” เสียงสั่นดังขึ้น พร้อมกับมือไม้ที่ไม่รู้จะวางไว้ที่ใด แม้ภาพตรงหน้าจะทำให้เห็นแน่ชัดแล้วก็เถอะ แต่ก็อยากได้ยินจากปากมากกว่า
“ข้ามาตั้งแต่เมื่อคืน และนอนอยู่ที่นี่ตลอดจนรุ่งสาง จนกระทั่งเจ้ากับบุตรชายมาเรียกนี่แหละ” กล่าวถ้อยวาจาราบเรียบออกมาหน้าตาย มือเรียวก็ยกขึ้นมาลูบแขนเล็กไปด้วย ซึ่งไป่อิงไม่ได้มีท่าทางขัดขืนแต่อย่างใด เพียงแต่ในหัวกำลังก่นด่าจิ่งอ๋องอยู่ เพราะรู้ว่าตนนั้นไม่อาจทำสิ่งใดได้ คงต้องปล่อยเลยตามเลยไปก่อน
“ตั้งแต่เมื่อคืน?” เหวินโหรวเอ่ยขึ้นเสียงเบา นัยน์ตานั้นตัดพ้อสตรีตัวน้อยอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาซานหลางอดกังวลไม่ได้ จึงลุกขึ้นมายืนซ
