“เช่นนั้นข้าไปหาที่พักดีกว่า ไปเถอะพี่เซียงสวี่” ว่าแล้วก็หันไปคว้าแขนพี่ชายที่อยู่ด้วยกันมานับสิบปี ไป่อิงคุ้นเคยกับบุรุษผู้นี้มากกว่าคนอื่นๆ ทำเอาซางเว่ยหานที่ตามมาด้วยโดยไม่ได้รับเชิญถึงกับเป็นงงหนักกว่าเดิม เพราะความเป็นจริงนางควรจะสนิทกับเหวินโหรวมากกว่า แต่เหตุใดคำพูดและการกระทำถึงมุ่งมาที่เซียงสวี่
“จะไปไหน!!” เสียงเย็นยะเยือกลอยมาจากด้านหลัง
ทำเอาสองพี่น้องถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ โดยเฉพาะเซียงสวี่ที่ดูจะตื่นกลัวมาก ก่อนจะดึงแขนตนออก ไป่อิงหันกลับมาเผชิญหน้ากับผู้ที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
“หม่อมฉันเหนื่อยจะไปหาที่พัก ล้างเนื้อตัวเพคะ” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง เป็นเหตุให้ท่านหญิงฉีไม่พอใจกับท่าทีนี้
“ไยเจ้าถึงได้ทำเสียงเยี่ยงนี้กับท่านอ๋อง เป็นแค่คนธรรมดากล้าพูดจาไร้มารยาท ช่างไร้สกุลสิ้นดี” เสียงตำหนิดังขึ้น ทำเอาห้องโถงนี้เงียบไป
ไป่อิงหรี่ตาลงเล็กน้อย
