เสียงพูดคุยยังคงดังอยู่เช่นนั้น ดูเหมือนจะถูกคอกันมากด้วย เสียงชักชวนของกลุ่มคนก็ดังตามมา
“พวกเราอยากขอบคุณท่านอ๋องและแม่ทัพเผย รวมถึงเหล่าทหารที่มาปราบกบฏในครานี้ ขอทุกท่านอย่าปฎิเสธเลยนะขอรับ ท่านอ๋องโปรดให้เกียรติพวกเราด้วย” เสียงของชาวเมืองเอ่ยขึ้น ตามด้วยกลุ่มของท่านหญิงฉี ซึ่งกล่าวคำเชิญชวนไม่ต่างกัน ทำให้จิ่งอ๋องและแม่ทัพไม่อาจปฎิเสธได้ จึงรับปากให้จัดงานเลี้ยงขอบคุณ
“เอาล่ะ ข้าจะไม่ขัดน้ำใจของพวกเจ้า จัดการตามที่เห็นสมควรให้ทุกคนได้ดื่มกินกันเถอะ” จิ่งอ๋องหันมาเอ่ยกับทุกคน ก่อนจะยิ้มให้ท่านหญิงเพราะอีกฝ่ายกำลังทำเช่นนั้น เขาก็ยิ้มตอบกลับไปตามมารยาท ซึ่งเป็นจังหวะที่ไป่อิงหันมาพอดี เพียงเท่านั้นนางก็รู้สึกเหมือนใจร่วงหล่นลงบนพื้น หายใจติดขัดทันที
“เป็นอะไรไป” เสียงทุ้มอ่อนโยนเปล่งออกมา ไป่อิงหันมาหาคนที่เอ่ยถาม นางยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบ
“ข้าแค่หิว” ปดออกไปแล้วก็ยิ้มหวานกลบเกลื่อนอาก
