“อยู่กับพี่นะอิงอิง ไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดพี่จะหาให้”
“ไยถึงเอ่ยเช่นนี้เพคะ หม่อมฉันเป็นคนของท่านอ๋องแล้ว จะให้ไปไหนอีกเพคะ เว้นแต่พระองค์จะทอดทิ้งอิงอิงผู้นี้เสียเองเพคะ” เอ่ยจบก็ใช้คางของตนเกยอยู่บนอกแกร่ง ใบหน้าหวานเงยขึ้นเพื่อใช้สายตาสบกับคนตัวโต ซึ่งยามนี้เขาก็กำลังก้มมองนางอยู่เช่นกัน ซานหลางเผยยิ้มอบอุ่น ก่อนจะจุมพิตลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา
“ท่านอ๋องยังไม่เล่าเรื่องเจ้าเมืองจิงซูเลยนะเพคะ” ได้ทีจึงเอ่ยถามถึงเรื่องที่อยากรู้ทันที ซานหลางส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะจูงมือคนน้องไปที่ศาลาในสวนด้านหน้า
“เจ้าอยากรู้พี่ก็จะเล่าให้ฟัง” จิ่งอ๋องเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ว่าที่พระชายาฟัง ไม่ต่างจากที่จางเซียงสวี่เอ่ยบอก ซึ่งมีบางอย่างที่ไป่อิงกำลังสงสัย
“ผู้ที่รายงานและรับความดีความชอบคือผู้ใดเพคะ”
แม้ในใจจะคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นหวงเส้าจื่อ แต่นางก็อยากรู้ว่าอีกฝ่ายเอ่ยคำเท็จเช่นใด
“ใต้เท้าหวง เจ้า
