“จะทำเช่นไรต่อไปดีพ่ะย่ะค่ะ เรื่องบ่อน้ำแห่งนั้นมันก็ออกไปแค่นอกกำแพงเมือง หากโผลที่เรือนหลังนั้นโดยตรง เราก็คงเอาผิดมันได้ไม่ยาก” หยางจินเอ่ยขึ้น
“นั่นสิ อาภรณ์ที่มันสวมใส่ก็ถูกเผามอดไหม้ไปแล้ว หากคุณหนูสามไม่ยิงหน้าไม้จนได้รับบาดเจ็บ เราก็คงเอาเรื่องบาดแผลมาเอาผิดกับมันได้” ฟางเฟิงเอ่ยอย่างเสียดาย เพราะเส้าจื่อถูกยิงเข้าไปอีกสองครั้ง จึงหนีไม่ได้ แต่กลายเป็นช่องทางให้เขาแอบอ้างว่าพึ่งถูกยิงเสียนี่
ในขณะที่คนของตนหารือ ซานหลางก็มองไปที่หน้าทางเข้า เพราะเขากลับมาถึงสักพักแล้ว แต่คนตัวเล็กกลับไม่ออกมาถามข่าวเลย อ๋องหนุ่มจึงอดแปลกใจไม่ได้
เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินออกมาจากห้องโถงดื้อๆ ทำเอาคนสนิททั้งสองต่างก็เป็นงง ทั้งคู่จึงเดินตามผู้เป็นนาย จนมาหยุดที่เรือนใหญ่ของจวน
“เหตุใดถึงได้เงียบนัก” เสียงทุ้มเปล่งออกมาแผ่วเบา ภายในใจเริ่มกังวลจนต้องรีบสาวเท้าขึ้นไปบนชั้นสอง
ความว่างเปล่ามันทำให้ใจแกร
