ฉันดิ้นเล็กน้อยพร้อมหลับตาปี๋แล้วพูดโพล่งเสียงดังว่ายอมเขาจึงยอมปล่อย
“พูดให้หมด” แปงบอกเสียงเข้มแถมยังจ้องฉันตาแข็ง
“ขอถามก่อนได้ไหม”
“อืม”
“ทำไมถึงอยากรู้”
“ก็..ไม่มีอะไรแค่อยากรู้”
คงเป็นเพราะกดดันทำให้ฉันจิกเล็บลงบนมือของตัวเองจนเกิดรอย เพราะนานแล้วที่เราสองคนไม่ได้มานั่งคุยกันด้วยคำพูดดีๆ แบบนี้
ยังคงสงสัยมาอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนไป เพราะฉันหนีไปอยู่กับเส้นด้ายงั้นหรอ ไม่อยากจะคิดไปแบบนั้นหรอกแต่อดคิดไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เหตุผลนี้มันจะเป็นเหตุผลอะไรที่ทำให้คนๆ หนึ่งเปลี่ยนไปราวกับคนละคนได้ขนาดนี้
“จะบอกได้หรือยัง”
“อะ อื้อ” เสียงของแปงทำให้ฉันหลุดจากภวังแล้วจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ความดุร้ายอย่างก่อนหน้ามันไม่มีแล้ว
เพียงแค่นี้ฉันก็เริ่มใจอ่อนแล้วงั้นหรอ ทั้งที่ก่อนหน้าถูกเขาทำร้ายตั้งมากมาย
“ฉันรอฟังอยู่” แปงย้ำอีกครั้งและมองฉันอย่างตั้งใจรอฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะ
