สมองเหมือนหยุดสั่งการไปชั่วขณะ เมื่อตั้งสติได้ก็รีบใช้กำปั้นเล็กๆ ของตัวเองทุบรัวๆ ที่แผงอกแกร่ง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาไม่ขาดสาย เส้นด้ายคงรู้แล้วว่าตอนนี่ฉันกำลังอยู่กับแปง ขอให้เธอรีบมาช่วยก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลยเถิดไปไกลกว่านี้
“อื้อ~” ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมาเพื่อให้เขารับรู้ว่าครั้งนี้ไม่ใช่ความเต็มใจของฉัน ถ้ายังอยากเริ่มต้นใหม่ก็ควรฟังกันบ้างไม่ใช่จะมาบังคับกันแบบนี้อีก
แปงผละริมฝีปากออกจากนั้นก็เลื่อนใบหน้าลงมาซุกไซร้ซอกคอ
“ถ้าไม่หยุดทำเรื่องบ้าๆ นายจะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีก”
หลังจากพูดจบแปงก็หยุดชะงักราวกับเชื่อฟังที่ฉันบอก ทำให้รู้สึกแปลกใจเพราะเขามักจะทำโดยไม่สนคำพูดของฉันเท่าไร
แปงพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากตัว ในขณะที่ฉันกำลังนอนตัวสั่นอยู่
เขามองหน้าฉันด้วยแววตาที่ไม่สามารถคาดเดาความคิดได้ ก่อนจะพูด “ฉันจะไปส่ง”
“มะ
