เดินกลับมายังที่พีกก็เห็นเพื่อนๆ ตื่นกันหมดแล้ว เส้นด้ายรีบวิ่งมาหาฉันด้วยท่าทางดีใจ
“มีนาแกไปไหนมาเราตามหากันตั้งนาน”
“ฉะ ฉันออกไปเดินเล่นมา”
“พวกเราคิดว่าแกจะคิดสั้นซะอีก ครางหลังห้ามหายไปแบบนี้อีกนะ”
“คิดสั้นหรอ ฉันก็อยากจะทำแบบนั้นเหมือนกัน”
“มะ มีนาแกพูดอะไรออกมา” เส้นด้ายตกใจที่ได้ยินคำตอบของฉัน มันอาจจะฟังดูบ้าไปหน่อยแต่บางครั้งฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน
“ฉันไม่ทำหรอก ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ”
เพื่อนๆ แยกย้ายกันไปอาบน้ำก่อนจะไปกินข้าว เพราะตอนกลางวันแดดที่ทะเลมันร้อนมากๆ เราก็เลยแยกตัวอยู่ที่ห้องใครห้องมัน รอตอนเย็นๆ ค่อยนัดกันออกไปข้างนอก
เส้นด้ายกลัวฉันจะเหงาและคิดมากก็เลยอาสามาอยู่เป็นเพื่อนถึงแม้ฉันจะบอกไปแล้วว่าอยู่คนเดียวได้แต่เธอก็ยังยืนยันจะมาอยู่ด้วย
ฉันนั่งดูรูปตัวเองที่ถ่ายคู่กับแปงในโทรศัพท์พลางคิดถึงช่วงเวลานั้น สำหรับฉันแล้วมันมีความสุขมากๆ
“ด้าย”
“หือ
