ฉันยืนนิ่งจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคมคู่นั้น พยายามย้ำเตือนกับตัวเองว่านี่มันคือความจริงไม่ใช่ฝัน ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือแปง
ไม่ได้ตั้งตัวว่าเราจะได้เจอกันอีกทำให้ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก หัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นหน้าเขา
แปงปล่อยแขนฉันแล้วเดินไปนั่งบนโซฟาก่อนจะเอียงหน้ามาถาม “ไม่คิดจะทักทายอดีตผัวหน่อยหรอ?”
เพราะยังตกใจอยู่ฉันจึงนิ่งไม่ได้ตอบอะไร อาการมึนหัวมันหายไปในพริบตา จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังพยายามหลอกตัวเองว่าสิ่งที่เห็นมันเป็นแค่ภาพลวงตา
“หรือว่าเธอลืมฉันไปแล้ว?” คำถามนี้ทำเอาฉันจุกอก เขาไม่ควรพ่นคำๆ นี้ออกมาเลย มันเหมือนว่าฉันผิดทั้งที่เขาเป็นฝ่ายไม่ยอมฟังเหตุผลและทิ้งไป
ฉันกำมือแน่นก่อนจะถามอดีตคนรัก “นาย…กลับมาอีกทำไม”
“ฉันบอกไปแล้วว่ามายินดี”
การได้เจอกันอีกครั้งแบบไม่ได้ตั้งตัวนี้เหมือนกับว่าบทสนทนาระหว่างเราจะไม่ค่อยดีสักเท่าไร
“ไม่คิดจะส่งการ์ดเชิญให้ฉันบ้างร
