@วันต่อมา ณ โรงพยาบาล
ถึงจะพามาด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจนักแต่อย่างน้อยแปงก็ยอมพาฉันมาที่โรงพยาบาล
“ไม่ว่ามันจะอยู่ในสภาพไหน ห้ามรู้สึกผิด”
“ฉันจะพยายาม”
“เธอไม่ได้ผิดอะไรไม่ตำเป็นต้องรู้สึกผิดต่อมัน คิดถึงเรื่องที่มันทำเอาไว้สิ ถ้าเธอแต่งงานกับมันป่านนี้จะเป็นยังไง”
“……..” โอเคฉันจะรู้สึกแบบนั้น ฉันไม่ได้ผิดอะไรไม่จำเป็นต้องเสียใจ
เมื่อมาถึงห้องหมายเลขที่พ่อบอก ฉันยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
ภาพที่เห็นคือพี่ธีร์ที่กำลังนอนนิ่งราวกับเจ้าชายนิทรา หมอบอกว่าโอกาสฟื้นขึ้นมามีไม่ถึงห้าสิบเปอร์เซ็นและหากฟื้นก็อาจจะจำอะไรไม่ได้
“กลับได้หรือยัง” แปงหันมาถามหลังจากที่เราเข้ามาในห้องได้ไม่ถึงสามนาที
“เดี๋ยวสิ”
“จะยืนจ้องให้มันฟื้นขึ้นมาเลยรึไง”
“นี่นายเป็นอะไรเนี่ย ถ้าไม่เต็มใจแล้วจะพามาทำไม”
“ฉันหึง!! อย่าจ้องมัน” แปงพ่นลมหายใจแรงๆ จากนั้นก็เบือนหน้าหนี
พอได้ยินว่าแ
