Ep.5 1 วัน 1000 เรื่อง
1071 คำ
Ep.5 1 วัน 1000 เรื่อง
แน่นอนว่าคลิปและภาพในสนามถูกถ่ายและปล่อยลงโซเชี่ยลแบบไม่ต้องรอ คอมเม้นต์ก็มีไปต่างๆ นานา ถึงเหตุผลของการทะเลาะ แต่ก็ไม่มีใครรู้จริงสักคน รวมถึงเจ้าตัวเองด้วยว่าอยู่ ๆ ทำไมเขาถึงอยากมีเรื่องขึ้นมา
"เป็นไงบ้างติณ"
"เจ็บอ่ะชิ"
"งั้นกลับเถอะเดี๋ยววันนี้ชิกลับด้วย"
"อืม"
ชิที่ยืนดูอยู่สักพักเห็นว่าทั้งเฮดว๊ากเบอร์ 13 กับคนรักถูกจับแยกกันชัวร์แล้วเธออาศัยช่วงที่กรรมการเข้าไปพูดกับกัปตันทีมของ SCTU รีบเข้าไปดูอาการของติณ ภาพที่ทั้งคู่ดูเหมือนคนรักอาจจะไม่แปลกใหม่อะไรกับทีมของติณเพราะชิไปหาติณอยู่บ่อยครั้งก่อนมหาลัยจะเปิด แต่สำหรับดิษเขาถึงกับขมวดคิ้ว
"น้องคนนั้นเป็นแฟนกับไอ้นั่นเหรอ"
"ใช่"
"..."
"เราว่ารุ่นพี่ทำเกินไปนะ"
"..."
"ไม่เข้าใจทำไมต้องโกรธตลอดเวลา...เป็นบ้าก็ไปหาหมออย่าเที่ยวไปกัดชาวบ้านชาวช่อง"
ดิษที่เอ่ยถามบรรดาคนในทีมแต่คนที่ตอบกลับเป็นเฟลอ เธอรับไม่ได้ที่เห็นคนรักของเพื่อนโดยรังแก เธอเลยลืมตัวพูดใส่ดิษไปแบบที่ไม่เคยมีใครกล้าทำมาก่อน ส่วนเขาเอานิ้วตัวเองขึ้นมาเช็ดมุมปาก ตอนนี้เขาเริ่มรู้แล้วว่าเมื่อกี๊เขาโมโหอะไร และรู้ด้วยว่าวันนี้ทั้งวันเป็นเพราะสาวน้อยหน้าหยิ่งคนนี้แหละที่เป็นต้นเหตุ
ยิ้มกับคนอื่น พูดกับคนอื่น และให้คนอื่นหอมแก้ม มาจบที่นี่ที่เขาเข้าใจผิดว่าติณโบกมือให้เธอ ทุกอย่างเรียกว่าอะไรเขาไม่รู้รู้แค่ไม่ชอบมาก ๆ เลยระเบิดอารมณ์ขึ้นมาแบบนี้ เขาอยากจะบ้านี่เขาต้องโดนพัก 2 เดือนห้ามลงสนามเพราะเรื่องผู้หญิงคนนี้นี่นะ สุดท้ายเขาเลือกที่จะเดินตรงไปยังติณ ชิเองพอเห็นเฮดว๊ากเดินมาก็รีบเอาตัวบังคนรักไว้ เธอแค่ไม่อยากให้มีเรื่องรอบสองเลยคิดว่าถ้าเธอเอาตัวขว้างไว้ทั้งคู่คงจะใจเย็นลงบ้าง
"ขอโทษที"
"ห๊ะ"
"กูบอกว่าขอโทษ"
"อ๋อ..."
"กวนส้นตีน"
"เอ้า...นี่มาขอโทษหรือมาหาเรื่องอีกรอบ"
"..."
ดิษหันหน้าหนีเขาเดินไปหยิบกระเป๋าที่ข้างสนามแล้วเดินไปที่รถโดยไม่รอใคร ไม่แม้แต่จะมองเฟลอด้วยเขาต้องไปหาที่สงบหาคำตอบให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เขามีเรื่องกับคนอื่นบ้างแต่ไม่เคยเป็นเรื่องผู้หญิงที่เป็นใครก็ไม่รู้แฟนก็ไม่ใช่ รู้จักก็แล้วใหญ่เพิ่งเจอได้แค่ 2 วันพูดกันก็นับคำได้ ให้เรียกว่าคนเคยเห็นกันยังดีเสียกว่า
วันนี้เหมือนดวงของเฟลมจะตกแบบฉุดไม่อยู่ พอขับรถกลับมาที่คอนโดก็ได้รับแจ้งจาก รปภ. ว่าวันนี้ต้องเอารถไปจอดที่ชั้นอื่นเพราะชั้นของเฟลอเกิดปัญหาไฟเสียกำลังดำเนินการซ่อมซึ่งไม่รู้ว่าจะเสร็จตอนกี่โมง ทางนิติจึงให้เฟลอไปจอดล็อกที่ว่างอยู่บนชั้นของ VIP ที่เป็นห้องใหญ่แบบ 1 ห้อง 1 ชั้น พอเลี้ยวขึ้นไปถึงล็อกที่ รปภ.ด้านล่างแจ้ง ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้เลลากับเฟลอช็อกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ในรอบวัน เฮดว๊ากในชุดบาสเดินลงจากรถเดินมาหยิบของที่ด้านหน้าของรถหรู
"อะไรกันเนี้ย"
"นั่นสิ"
"อย่าบอกนะที่ไอ้ชิแค่บอกว่าหน้าคุ้นเพราะมันเคยเจอที่นี่"
"น่าจะใช่"
"ย้ายคอนโดกันเลลา"
"พูดไปเรื่อยเฟลอ"
"เสียงในหัวอ่ะ"
"เอาไงจอดแล้วอยู่ในรถกันก่อนให้พี่เขาเดินไปก่อน"
"เป็นความคิดที่ดี"
พอเห็นว่าเฮดว๊ากเบอร์ 13 ล็อกรถแล้วเดินเข้าตึกไป ทั้งคู่ก็นั่งรออยู่เกือบ 5 นาทีแล้วค่อยลงรถหยิบของเพื่อจะได้กลับเข้าห้องไปพักสักที ยังดีที่ได้อาหารเย็นจากชิไม่งั้นป่านนี้ทั้งคู่คิดหน้ามืดเป็นลมคารถไปแล้ว เลลาก็ชวนเฟลอคุยเล่นไปเรื่อยและจงใจข้ามเรื่องของวันนี้ในทุกเรื่องเพราะเลลาก็ไม่อยากคิดมันพานจะปวดหัวเอา เสียงประตูลิฟต์เปิดออกแต่ความว่างเปล่าที่ควรจะเป็นเก็บเจอร่างสูงของดิษ ทั้งคู่ตกใจมากคล้ายคนเห็นผีแบบที่คนเล่าในเดอะโกสของพี่แจ็คเคยเล่า
ดิษที่ยืนงงไม่ต่างกับเลลาและเฟลอเขาเลยลืมว่าจริง ๆ ตัวเองจะมาเอาของในรถ ส่วนเฟลอก็ไม่สามารถกดไปชั้นที่ตัวเองอยู่เพราะคีย์การ์ดของเฟลอจะกดได้เฉพาะชั้นที่เธออยู่
"ลงไปชั้นหนึ่งก่อน"
"..."
"ไปเอาคีย์การ์ดสำรองไม่ก็เรียกเขามากดให้"
"ขอบคุณค่ะ"
เลลาเป็นคนกล่าวขอบคุณในที่สุดเมื่อเห็นว่าเพื่อนอย่างเฟลอไม่พูดอะไรเลย เมื่อลงมาจนสุดเธอสองคนก็ได้ความว่ารปภ.ด้านล่าง ลืมให้การ์ดสำรองไปชั้นจอดรถ แต่ที่น่าสนใจกว่าคือเฮดว๊ากจะลงลิฟต์มาชั้นล่างกับพวกเธอทำไม เฟลอมองเขาด้วยหน้าที่ไร้อารมณ์ก่อนที่จะดึงแขนเลลาให้กลับไปที่ลิฟต์
"ขอคุยด้วยหน่อย"
"เชิญค่ะ"
"แค่เธอกับฉัน"
"เลลาอยู่ได้เธอเป็นเพื่อนฉัน"
"ขอร้อง"
ดิษแทบไม่เชื่อคำที่ออกจากปากตัวเอง "ขอร้อง" ถ้าไอ้เพื่อนเวรมาได้ยินว่าเขาพูดคำนี้ล่ะก็พวกนั้นคงล้อยันเขามีลูกแน่ ซึ่งเอาจริงก็น่าจะกินเวลาอีกหลายปีเพราะเขายังไม่คิดจะมีใครเรื่องลูกก็ยิ่งไม่มีทาง เลลาพยักหน้ารับแล้วเดินไปทางห้องรับรองของอีกฝั่งปล่อยให้ดิษกับเฟลอยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์กันสองคน ดิษกดลิฟต์แล้วดันตัวเฟลอเข้าไปเขากดชั้นบนสุด เธอทำท่าขะขัดขืนแต่ก็ไม่ทันดิษใช้มือจับที่แขนของเฟลอแน่น
"แค่คุย"
"ทำไมไม่คุยข้างล่าง"
"เพื่อนเธอมีคีย์การ์ดไม่ต้องห่วงเขาหรอก"
"ปล่อยเลยอย่ามาใกล้"
"รังเกียจฉัน"
"ควรไหมล่ะ"
"..."
- ผู้เขียน
