มนต์มีนานอนอยู่ใต้ผ้าห่ม จมจ่อมอยู่ในความฝันอันแสนหวานไม่รู้ตัวว่ามีคนเข้ามาในห้อง ไม่รู้กระทั่งตอนที่ผ้าห่มผืนนุ่มค่อย ๆ เลื่อนลงจากตัวของเธอ
ร่างบางขดตัวเข้าหากันเมื่อผิวเนื้อปะทะไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ฝ่ามือเรียวสวยของศัลยแพทย์หนุ่มกุมข้อเท้าเล็กเอาไว้เบา ๆ นิ้วเรียวของเขาลูบโลมจนถึงปลีน่องเนียนขาว เรื่อยสูงขึ้นไปจนถึงด้านในขาอ่อนลูบไล้ที่โหนกนูนแผ่วเบา
เธอกำลังหลับ แต่เขาอยากปลุกให้เธอตื่น เหมือนอย่างที่น้องชายของเขากำลังตื่นอยู่ในตอนนี้
“มีน” เสียงนุ่มทุ้มที่ดังอยู่ชิดริมหูปลุกให้มนต์มีนาลืมตาขึ้นมาในห้องที่มืดสลัว
“กลับมาแล้วเหรอคะ” เธอเอ่ยถามน้ำเสียงงัวเงียเล็กน้อย
“อืม” เขาตอบเสียงเบา มือข้างหนึ่งยังปัดไล้เนินเนื้อที่กึ่งกลางลำตัวของคนที่ไม่ได้สวมชุดชั้นใน อาการปวดตุบ ๆ ที่หน้าขาหนักข้อเข้าต้องการปลดปล่อยความเมื่อยล้าออกไปจากร่างกาย และยาชั้นดีที่จะช่วยเขาได้ก็นอนอยู่ตรงหน้
