“ไม่พูดแล้วก็ได้ เอาไว้คืนนี้ทำเลยดีไหม?”
“ป๊า” เธอควรจะสรรหาคำใดมาต่อว่าให้คนอย่างเขาดี เขาถึงจะหยุดพูดเรื่องน่าอายต่อหน้าลูก
เมื่อน้องไออุ่นกินอิ่มและหลับคาอกของมนต์มีนาไปแล้ว พิชยะก็ค่อย ๆ เอาเจ้าตัวน้อยไปนอนที่เตียงอย่างเบามือ
“ม้าไปนอนก่อนเถอะเดี๋ยวป๊าดูลูกเอง” เขาเอ่ยขึ้นขณะที่ยังไม่ละสายตาจากเจ้าตัวเล็กที่หลับปุ๋ยไปแล้ว
“แล้วไม่ไปนอนเหรอคะ” ตั้งแต่คลอดลูกเธอยอมรับว่าตัวเองมีเวลานอนน้อยมาก แต่พิชยะก็แทบจะไม่ได้พักผ่อนเช่นกัน เธอจึงรู้สึกเป็นห่วง
“เดี๋ยวค่อยนอน ขอป๊าเฝ้าลูกอีกแป๊ปนึง” เห็นสีหน้าของพิชยะเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข เธอจึงตามใจเขาในที่สุดก่อนจะเอ่ยขึ้นในความเงียบ ประโยคนี้เองที่ทำให้คุณพ่อป้ายแดงละสายตาจากเจ้าตัวเล็กมาที่หญิงสาว
“ตอนนี้มีนมีความสุขที่สุดเลยค่ะ” ดวงตาของมนต์มีนาฉายแววความสุขออกมาอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกถึงพลังแห่งความรักที่แผ่ซ่านออกมาจากหัวใจของคนเ
