ตอนที่ 15 เตือน
1616 คำ
#เวลาต่อมา
ที่มหาวิทยาลัยเอกชน
"นายให้ผมจัดการเรื่องนั้นเลยไหมครับ" ลูกน้องเอ่ยถามขึ้นมา เป็นเรื่องที่เจ้านายสั่งให้จับตามองหญิงสาวคนนึงที่กำลังเริ่มล้ำเส้นเข้ามายุ่งกับผู้หญิงที่เขารักมากกว่าชีวิตของตัวเอง
"จับตาดูไปก่อน" ธีร์ตอบเสียงเรียบ
"กลับไปสั่งให้คนของเราคอยจับตาดูทุกอย่างที่มันไม่น่าไว้วางใจ"
"ครับนาย"
หลังจากนั้นธีร์ก็ลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปข้างใน วันนี้เขามาเรียนเพราะไม่รู้จะอยู่ที่เพ้นท์เฮ้าส์ให้ขนมหวานมองหน้าแล้วหงุดหงิดทำไม
ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นจนถึงวันนี้เขาและเธอพูดคุยกันน้อยมาก และเขาก็เข้าใจว่าขนมหวานยังโกรธอยู่ที่ทำอะไรไม่ปรึกษากัน
"ธีร์..." เสียงหวานของแพรว เพื่อนสนิทในกลุ่มดังมาแต่ไกล ก่อนที่หล่อนจะรีบเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มมีความสุข "นายมาด้วยเหรอ ดีใจจัง"
"......" เขาเงียบ มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา
"วันนี้เราไปกินข้าวที่ร้านอาหารด้วยกันไหมธีร์" เธอถือวิสาสะเข้ามากอดแขนของเขา เอาตัวแนบชิดพร้อมกับหน้าอกที่ถูไถไปกับแขนแกร่งของธีร์จนเขาต้องรีบสะบัดออกด้วยความรำคาญ
"อย่าทำแบบนี้!"
"เอาจริงนะธีร์ นายดูไม่ออกจริงเหรอ ว่าฉันคิดยังไง"
"ดูออก แต่แล้วยังไง?"
"ห๊ะ? ทั้งที่นายรู้ว่าฉันชอบนาย และเราก็เข้ากันได้ขนาดนี้ ทำไมนายถึง..."
"ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ต่อให้เธอจะสวย และใครจะมองว่าเหมาะสมกัน แต่ถ้าฉันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ก็แค่นั้น"
"ธีร์ฉันชอบนาย"
"....."
"ฉันชอบนายธีร์ ชอบมานานแล้ว ชอบมาก่อนใครๆ ฉันไม่สนหรอกนะว่านายจะผ่านใครมาบ้าง หรือตอนนี้นายจะคบอยู่กับใคร แต่ฉันอยากให้นายรู้ ฉันยอมเป็นสำรองก็ได้นะธีร์ ถ้านายไม่รังเกียจ"
"แพรว! เธอพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างหรือเปล่า?!"
"รู้สิ ฉันถึงต้องรีบบอก เพราะฉันไม่อยากเสียนายไป"
"อย่าทำแบบนี้อีกแพรว!"
"ทำไม?"
หมับ!!
"โอ๊ยธีร์! ฉันเจ็บนะ ปล่อย..!" ใบหน้าของแพรวบิดเบี้ยวเพราะถูกบีบที่ข้อมืออย่างแรง จนรู้สึกว่าแรงบีบนั้นมันแทบจะบดกระดูกข้อมือของเธอได้เลย
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าเธอกำลังทำอะไร" สายตาของธีร์ดูโกรธและเกรี้ยวกราดพร้อมขย้ำเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า เขาโกรธจนแทบจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ ให้ได้ แต่ก็ต้องใจเย็นไว้และท่องไว้ว่านี่คือเพื่อน
"ธะ ธีร์ พูดอะไรน่ะ แพรวไม่เห็นเข้าใจเลย"
"เธอเข้าใจแพรว! อย่ามาทำเป็นไขสือไม่รู้เรื่อง"
"ปล่อยนะธีร์ แพรวเจ็บ!"
"ฉันจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะ อย่ายุ่งกับฉันและคนของฉัน"
"ธีร์พูดอะไร แพรวไม่รู้เรื่อง"
"มีอะไรกันวะ ไอ้ธีร์ แพรว"
หนึ่งในเพื่อนในกลุ่มเห็นทั้งสองกำลังคุยกันแต่ดูเหมือนว่าจะทะเลาะกันด้วยก็รีบเข้ามาห้ามทันที
"ไอ้ธีร์มีเรื่องอะไรกันวะ ทำไมต้องทำกับแพรวขนาดนี้" เพราะแรงบีบที่หนักหน่วงเมื่อครู่นี้มันทำให้ข้อมือของแพรวนั้นแดงเถือกเป็นรอยนิ้วของเขา
"มึงก็ถามเอาเองดิ"
"แพรวมีเรื่องอะไรกัน?"
เธอเงียบสายตานั้นจ้องมองคนตรงหน้าเหมือนกำลังกลัวอยู่ไม่น้อย แต่เธอก็ยังไม่ยอมบอกอยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้น
"ฉันเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะแพรว เพราะฉันยังเห็นเธอเป็นเพื่อน ถ้ายังไม่หยุด ก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายทำรุนแรงก็แล้วกัน" เสียงนั้นเตือนอย่างเด็ดขาดและเย็นยะเยือก แฝงไปด้วยความน่ากลัวที่ทำเอาหญิงสาวหน้าเสียไปเลยเหมือนกัน
"เฮ้ยไอ้ธีร์ เกินไปป่าววะ แพรวเป็นผู้หญิงนะเว้ย มึงจะขู่ทำเหี้ยอะไร!!" ธีร์ถูกเพื่อนผลักอย่างแรง แต่เขาก็แทบจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย และก็ไม่ได้กลัวอะไรกับคนตรงหน้าเลยด้วย
"กูไม่ได้ขู่ กูเอาจริง ถ้ายังไม่เลิกสั่งคนตามสืบชีวิตลูกเมียกู"
"อะไรนะ!!" เพื่อนชายอุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะธีร์ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเพื่อนๆ เลย เขากำลังจะมีลูก และมีภรรยาอยู่ที่บ้านแล้ว
"ธีร์นายรักผู้หญิงคนนั้นจริงเหรอ?"
"ใช่!"
"ไม่จริง นายไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นหรอก นายแค่ต้องรับผิดชอบเพราะผู้หญิงคนนั้นท้องมากกว่า"
"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกว่าเพราะอะไร เพราะมันเรื่องของฉัน เธอไม่เกี่ยวและก็อย่ามายุ่งด้วย"
พูดจบเขาก็เดินหายออกไปทิ้งไว้ให้แพรวยืนหน้าชาอยู่อย่างนั้น เพราะเธอสั่งคนตามสืบจึงได้รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงที่อยู่กับธีร์กำลังท้อง แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดตอกหน้าเธอต่อหน้าเพื่อนคนอื่นๆ แบบนี้
"แพรวเธอทำอย่างนั้นจริงเหรอ?"
"ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่ายุ่ง!!"
#เวลาต่อมา
เพ้นท์เฮ้าส์หรู
"พี่ขนมลงมากินอะไรบ้างหรือเปล่า"
"ลงมาค่ะ แต่ลงมาแป๊บเดียวก็ขึ้นไป"
"เธอเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ปกตินะคะ สีหน้าดูไม่ได้เครียดอะไร ลองคุยกับเธอดูสิคะ ลองง้อดู ผู้หญิงบางคนชอบถูกง้อนะคะ ยิ่งเงียบจะยิ่งทำให้แย่ไปใหญ่นะคะ"
"ขอบคุณครับ"
ที่ผ่านมาไม่ใช่เขาไม่ทำแบบนั้นหรอกนะ แต่พอโผล่หน้าไปให้เธอเห็นขนมหวานก็จะมีสีหน้าไม่พอใจในทันที และเขาก็ไม่อยากให้เธอต้องเครียดหรือคิดมากเพราะมันอาจจะส่งผลกระทบกับลูกในท้อง เขาก็เลยต้องถอยออกมา ถึงเวลานี้ก็นอนคนเดียวมาหลายวันแล้ว
ด้านบน...
ก๊อกๆๆๆ ~
"ฉันไม่รับของว่างค่ะ" เสียงคนข้างในพูดดังออกมา
"ผมเองครับ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม"
"....." ด้านในเงียบไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จนเขาเกือบจะถอดใจเสียงปลดล็อคประตูก็ดังขึ้น แต่ไม่ได้เปิดออก ด้วยสัญชาตญาณเขารู้ดีว่าเธออนุญาตแล้ว
แกร๊ก ~
ธีร์รีบเปิดประตูและรีบเดินเข้าไปข้างใน ก่อนจะรีบโอบกอดขนมหวานเอาไว้แน่นเพราะคิดถึงมาก เจอหน้ากันทุกวันแต่ก็ไม่ได้กอดไม่ได้หอมเลย
"ผมขอโทษครับ ผมผิดไปแล้วจริงๆ พี่ยกโทษให้ผมได้ไหม"
"วันนี้ไปเรียนมาเหรอ?"
"ครับ ผมซื้อขนมเค้กที่พี่ชอบมาฝากด้วย ลงไปกินไหมครับ"
"......" ขนมหวานเงียบ
"ผมขอโทษจริงๆ ครับ ผมต้องทำยังไงพี่ถึงจะหายโกรธ"
"ฉันไม่ได้โกรธ...ฉันก็แค่อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว"
"บ้านของพี่ผมขายให้ก็จริง แต่ผมไม่ได้เอาเงินของพี่เลย ทุกบาททุกสตางค์ผมเอาใส่ไว้ในบัญชีที่เปิดเอาไว้ให้พี่หมดแล้วนะครับ ส่วนของที่อยู่ในบ้านผมก็ให้คนของผมเอาไปเก็บให้แล้ว ไม่มีอะไรเสียหายครับ ผมไม่ได้สั่งให้คนเอาไปทิ้ง"
"นายขายบ้านของฉัน เพราะกลัวว่าฉันจะกลับไปเหรอ?"
"ก็..."
"พูดความจริงนะ ถ้านายโกหก ฉันจะไม่ให้นายนอนด้วย"
"ก็ส่วนนึงครับ ผม...อยากดูแลพี่ อยากให้พี่อยู่กับผมที่นี่ ไม่ต้องไปไหนอีกเลย ผมกลัวพี่หนีกลับไป ผมก็เลยทำแบบนั้น ผมรู้ว่าไม่ควรทำแต่ที่นั่นมันไม่ปลอดภัยเลยนะครับ"
"ฉันรู้..."
"ผมสัญญา ต่อไปผมทำอะไรผมจะปรึกษาพี่ และผมก็สัญญาผมจะไม่ให้แม่ของผมมาพูดอะไรไม่ดีกับพี่อีก"
"อืม..."
"ลงไปกินขนมเค้กกันนะครับ ผมซื้อน้ำผลไม้คั้นมาด้วย"
"......" ขนมหวานพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะลงไปกินขนมเค้กที่ธีร์ซื้อมาฝากพร้อมกับน้ำผลไม้ของโปรดของเธอ
ตอนนี้ถึงเธอจะไม่พูดว่าให้อภัยเขาแล้ว แต่เห็นเธอกินขนมที่เขาซื้อมาอย่างเอร็ดอร่อยและมีความสุขขนาดนี้ เขาก็รับรู้ได้แล้วว่าเธอหายโกรธ ไม่ต้องพูดเขาก็รู้
"พี่ครับ"
"หืม"
"ผม...ยังมีเรื่องที่ต้องบอกพี่อีก เอาไว้คุยกันก่อนนอนนะครับ"
"เรื่องอะไร?"
"เอาไว้คุยกันตอนก่อนนอนดีกว่าครับ"
"แต่ฉันอยากรู้ตอนนี้"
"ไม่เอาสิครับ พี่กินขนมก่อนดีกว่า"
"......" ขนมหวานขมวดคิ้วมองหน้าธีร์ด้วยความอยากรู้ แต่ถึงอย่างนั้นขนมหวานตรงหน้าก็สำคัญกว่า ตั้งแต่หายแพ้ท้องเริ่มกินอะไรได้มากขึ้นเธอก็กินไม่หยุดเลย กินแบบคนที่ไม่รู้จักอิ่ม กินได้เรื่อยๆ และชอบที่สุดก็คือขนมเค้กแบบนี้
"ผมมีความสุขจังเลยครับ"
"เหรอ..."
"กินได้แต่กินได้ไม่เยอะนะครับ หมอสั่งมาแล้วว่าของหวานห้ามกินเยอะ"
"ก็ฉันชอบนี่ มันอร่อย วิปครีมก็อร่อยด้วย"
"ผมรู้ครับ แต่กินเป็นบางครั้งดีกว่านะครับ พี่กำลังท้องอยู่ด้วย"
"รู้แล้วน่า"
ธีร์นั่งยิ้มอย่างมีความสุข ต่างจากก่อนหน้านี้ที่อยู่มหาวิทยาลัย เขามีความสุขมากที่ได้เห็นขนมหวานเป็นแบบนี้ และเพราะแบบนี้ไงเขาถึงไม่อยากให้ใครมาทำลายรอยยิ้มหนึ่งเดียวของเขาที่มีอยู่ ใครแตะต้องก็เท่ากับตายเท่านั้นแหละ
- ผู้เขียน
