ตอนที่ 14 ไม่มีที่ให้ไป
1619 คำ
@เพ้นท์เฮ้าส์ของธีร์
"อะไรนะครับ พี่อยากกลับบ้าน?!" ธีร์หันมองด้วยความตกใจ และเผลอเสียงดังใส่เธอไปโดยไม่รู้ตัวเลย
"จะเสียงดังทำไมเล่า?"
"เมื่อกี้พี่ว่า อยากกลับบ้านเหรอครับ?"
"อื้ม..." ขนมหวานพยักหน้าตอบ ก่อนจะพูดประโยคต่อมา "ไม่ได้ไปถาวรหรอก แค่อยาก..."
เธอเงียบเหมือนมีอะไรในใจที่ไม่อยากพูดออกมา และก็ทำให้ธีร์ที่อยากรู้เหตุผลของเธออยู่เต็มอกได้แต่ขมวดคิ้วใส่ด้วยความไม่เข้าใจ
"ทำไมครับพี่?"
"เฮ้อ...เอาเป็นว่าได้หรือเปล่า แค่สองสามวันก็ได้"
"ลืมไปแล้วหรือไงครับ ว่าบ้านของพี่มีโจรขึ้น แล้วมันก็พังบ้านพี่ไว้เละเลย"
"จำได้ แต่ฉันสัญญานะ ว่าจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดีเลย"
"ผมอยากรู้เหตุผล"
"....."
"เป็นเพราะแม่ของผมสินะครับ ถึงทำให้พี่อยากกลับบ้าน ทั้งที่อยู่ที่นี่ก็สุขสบายอยู่แล้ว" ธีร์พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งใจเย็น เขาไม่ได้มีท่าทีตกใจเหมือนกับตอนแรก
"ธีร์..."
"เอาสิครับ อยากไปก็ไป ให้คนของผมไปส่ง แต่ผมจะไม่ไปกับพี่"
"โกรธเหรอ ถ้านายโกรธฉันไม่..."
"ไปเถอะครับ ถ้ามันทำให้พี่สบายใจ ผมก็จะไม่ขัด"
"พูดจริงเหรอ?"
"ครับ"
"....." ขนมหวานนั่งงง เพราะเขาไม่ใช่คนที่จะยอมง่ายๆ แบบนี้ แค่เธอมีความคิดที่จะไปเขาก็จะคัดค้านชนิดที่เรียกว่าบังคับเลยก็ได้ แต่นี่กลับยอมง่ายๆ ไม่สมกับที่เป็นเขาเลย
"ผมเคยบอกพี่ว่า ไม่ว่าพี่อยากได้อะไร อยากทำอะไร ไปที่ไหน ผมจะไม่ขัดพี่เลย ผมจะยอมพี่ทุกอย่าง และจะไม่บังคับพี่อีก"
"นะ นายไม่สบายหรือเปล่าธีร์"
"เปล่าครับ ผมสบายดีครับ ปกติดีเลย"
"....."
หลังจากนั้นเขาก็เป็นคนจัดการเรื่องการเดินทางให้กับเธอ ขนมหวานออกมาพร้อมกับคนขับรถของธีร์แค่สองคน ระหว่างทางเธอก็เอาแต่คิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงได้ยอมเธอง่ายๆ แบบนี้ มันแปลก แต่ก็เดาไม่ออกว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้น
"พี่..."
"ครับนายหญิง"
"ก่อนหน้านี้ธีร์เขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า เขาดูแปลกๆ ไปมั้ย?"
"ไม่นะครับ ปกติดี"
"....." ถึงคนอื่นจะบอกแบบนั้น แต่เธอก็ยังรู้สึกแปลกอยู่ดี
ไม่นานนักก็มาถึง ตรงหน้าที่มันควรจะเป็นรั้วบ้านของเธอกลับกลายเป็นรั้วสังกะสีล้อมปิดเอาไว้จนแทบจะมองไม่เห็นด้านใน พร้อมกับมีป้ายสีเหลืองติดประกาศหราเอาไว้ว่า 'โครงการก่อสร้าง' ทำเอาขนมหวานถึงกับยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกเลย
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น? บ้านของฉันไปไหน" ขนมหวานพึมพำกับตัวเอง หัวใจก็เต้นโครมครามไปหมด บ้านของเธอถูกยึดไปอย่างนั้นเหรอ แล้วใครมายึดไปได้ยังไงในเมื่อเธอไม่รู้เรื่องนี้เลย
จู่ๆ บ้านของตัวเองก็ถูกรื้อทิ้ง เหลือเพียงผืนที่ดินเปล่าๆ ที่ติดป้ายประกาศเอาไว้ว่าจะทำโครงการก่อสร้าง เธอไม่รู้เรื่องนี้เลย และก็ไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนมาทำ
"ขอโทษนะคะ" ขนมหวานเรียกชายแก่คนนึงที่กำลังจะเดินผ่านไป เขาดูเหมือนจะเป็นคนเฝ้าและดูแลที่นี่ "บ้านที่เคยอยู่ตรงนี้ หายไปไหนแล้วคะ?"
"อ๋อบ้านไม้หลังเก่าน่ะเหรอ เขารื้อกันไปแล้ว"
"คะ!? รื้อได้ยังไง ใครเป็นคนมารื้อทิ้งคะ ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องเลย"
"ก็เจ้าของเขาขาย มีนายหน้ามาซื้อเอาไว้ เพิ่งรื้อไปเมื่อเดือนก่อนเองครับ นี่ก็เตรียมพื้นที่เอาไว้สำหรับทำก่อสร้าง ทำโรงงานครับ"
"!!!!" ขนมหวานเงียบไม่พูดอะไร แต่ในใจของเธอสบถคำหยาบไปหลายคำแล้วแหละ รื้อทิ้งเตรียมเอาไว้สำหรับทำโรงงานอย่างนั้นเหรอ ก่อนหน้านี้ก็มีนายหน้ามาติดต่อขอซื้อที่ดินเหมือนกัน แต่เธอไม่ได้สนใจที่จะขาย นี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ใครเป็นคนจัดการเรื่องนี้
"นี่มันบ้าไปแล้ว!"
"นายหญิงจะไปไหนครับ?"
"พาฉันไปสถานีตำรวจเลย บ้านของฉันถูกรื้อทิ้ง แล้วข้าวของไปอยู่ที่ไหนหมดก็ไม่รู้ อยู่ๆ ที่ดินของตัวเองก็จะกลายเป็นพื้นที่โรงงานซะงั้น"
"กลับไปหานายก่อนดีกว่ามั้ยครับ"
"......" พอพูดถึงธีร์ ขนมหวานก็ชะงักไปเลย ด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่มันเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ บวกกับที่เขายอมให้เธอมาง่ายๆ มันเริ่มทำให้เธอคิดว่าเขาอาจจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ก็ได้
แต่นั่นก็แค่ข้อสันนิษฐานเท่านั้น
"กลับไปเพ้นท์เฮ้าส์เลยค่ะ"
"ครับ"
ระหว่างทางกลับขนมหวานได้แต่คิดในใจว่าขออย่าให้มันเป็นอย่างที่เธอคิด ขออย่าให้เขาทำอะไรแบบนั้นเลย เพราะเธอไม่อยากรู้สึกผิดหวังกับสิ่งที่เขาทำลงไป ไม่ว่าจะเป็นเพราะความหวังดีหรืออะไรก็ตาม
@เพ้นท์เฮ้าส์
"ธีร์!"
"ทำไมถึงกลับมาล่ะครับ ไหนบอกว่าจะไปบ้านไง"
"บ้านของฉันไม่มีแล้ว"
"เหรอครับ"
"นายไม่ตกใจหน่อยเหรอ"
"ก็ครับ..."
"เป็นเพราะนายใช่ไหม นายเป็นคนทำใช่ไหมธีร์ บ้านของฉันถูกขายและถูกรื้อทิ้งเตรียมพื้นที่เอาไว้สำหรับทำโรงงาน เป็นฝีมือของนายใช่ไหม?"
"ทำไมพี่ถึงคิดว่าเป็นผมล่ะครับ"
"ก็เพราะเป็นนายคนเดียวไงที่สามารถทำอะไรแบบนี้ได้"
"......" เขาเงียบ ไม่ปฏิเสธแต่ก็เหมือนเป็นการยอมรับไปในตัวว่านั่นเป็นฝีมือของเขา
"ธีร์! นายทำบ้าอะไรของนาย"
"ผมทำก็เพื่อพี่นะครับ"
"แบบนี้เหรอ ที่เรียกว่าเพื่อฉัน มันเกินไปแล้วนะธีร์ บ้านของฉันถูกขายทั้งที่ฉันไม่รู้เรื่องเลย ฉันเป็นเจ้าของนะ นายทำแบบนั้นได้ยังไง!?"
"สักวันก็ต้องขายอยู่แล้ว ผมก็แค่จัดการให้มันง่ายขึ้น ที่แบบนั้นมันไม่เหมาะกับการปลูกบ้านแล้วนะครับ"
"ไม่ว่ามันจะเหมาะหรือไม่เหมาะ นายก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้!"
"พี่ครับ..."
"นายทำอะไรไม่เคยปรึกษาฉันเลย ทั้งที่ตรงนั้นมันคือบ้านของฉัน นายควรพูดกับฉันก่อน ฉันอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่จำความได้ อยู่ๆ นายก็เอาไปขายแล้วก็รื้อทิ้ง นายมีสิทธิ์อะไร?"
"ฮ่ะฮ่ะ นั่นสิครับ ผมมีสิทธิ์อะไร ทำไมถึงไปก้าวก่ายทำแบบนั้นกับพี่ได้"
"ธีร์นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ ฉันไม่ตลกด้วย"
"งั้นให้ผมซื้อที่ดินกลับคืนมาในราคาที่เพิ่มเป็นสิบเท่า แล้วก็ปลูกบ้านให้พี่ใหม่ เอาให้เหมือนเดิมแทบทุกอย่าง ดีไหมครับ"
"นายประชดฉันเหรอ?"
"เปล่าครับ แค่เสนอทางออกให้"
"ฉันไม่มีที่ไปแล้วนะธีร์ นายเล่นขายไปแบบนั้นฉันจะไปอยู่ที่ไหน?"
"ไม่ใช่ไม่มีที่ไป แต่พี่ไม่มีความจำเป็นจะต้องกลับไปอยู่ที่นั่นอีกแล้ว พี่ควรกลับมาอยู่ที่นี่ อยู่กับผม ที่นี่มีคนดูแลทุกอย่าง ทั้งเรื่องความปลอดภัย เรื่องอาหาร ทุกๆ อย่างผมเป็นคนดูแลพี่เอง พี่ไม่มีความจำเป็นจะต้องกลับไปอยู่คนเดียวอีกแล้วนะครับ"
"นายก็เลยขายบ้านฉันทิ้ง โดยที่ไม่ปรึกษาฉันเลยสักคำเหรอ?"
"เรื่องนั้น..."
"ฉันไม่ได้โกรธที่นายหวังดีและจัดการทุกอย่างให้ แต่ฉันโกรธที่นายไม่ปรึกษาอะไรฉันเลย ทั้งๆ ที่ฉันคือเจ้าของ ฉันควรมีสิทธิ์รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับบ้านของตัวเอง ไม่ใช่ปล่อยให้ฉันไปเซอร์ไพรส์แบบนั้น นายรู้ไหมว่าฉันตกใจมากแค่ไหน ฉันเกือบอาละวาดใส่คนที่เฝ้าอยู่ที่นั่นแล้ว"
"แล้วผมต้องทำยังไงครับ พี่ถึงจะหายโกรธ"
"ฉันไม่รู้...ฉันไม่อยากคุยกับนายตอนนี้เลย" ขนมหวานเดินหนีไป แต่ยังไม่ทันจะพ้นสายตาของเขาก็ถูกเรียกเอาไว้ซะก่อน
"พี่ครับ..."
"คืนนี้นายนอนห้องอื่นนะ ฉันอยากนอนคนเดียว อยู่ห่างกันสักพักนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายตอนนี้"
พูดจบขนมหวานก็เดินหนีหายไปด้านบน เธอไม่รู้เหมือนกันว่าควรต้องทำยังไงหรือให้เขาทำอะไรเธอถึงจะหายโกรธจริงๆ ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรจริงๆ
"เฮ้อ...บ้าเอ้ย! ไม่น่าปล่อยให้ไปตั้งแต่แรกเลย" ธีร์เอามือขยี้หัวตัวเองแรงๆ ผิดที่เขาเองแหละที่ยอมให้เธอไป เพราะคิดว่าถ้าเธอไปเห็นพื้นที่ที่เคยเป็นบ้านมันว่างเปล่าแล้ว เธอจะไม่มีความคิดที่จะกลับไปอีก เขาไม่คิดเลยว่ามันจะจบลงอย่างนี้ จบลงในแบบที่เธอโกรธแบบไม่ยอมให้อภัยได้เลย
"นายครับ"
"มีอะไร?"
"คนของเราได้ข่าวมาว่า คุณแพรวจ้างนักสืบมาสืบประวัติของนายหญิงครับ"
"อะไรนะ!"
"ผมให้คนไปสืบมาต่อ คนของเราบอกว่าตอนนี้คุณแพรวกำลังหาพวกนักเลงมาลอบทำร้ายนายหญิงครับ"
"บ้าฉิบ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ!"
"ให้ผมจัดการยังไงดีครับ"
"จับตามองเอาไว้ อย่าปล่อยให้นายหญิงอยู่คนเดียว นอกจากพวกเราอย่าให้ใครเข้าใกล้"
"รับทราบครับนาย"
- ผู้เขียน
