ผมเก็บเสื้อผ้าเตรียมสำหรับเดินทางแล้วเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นเห็นพี่รันนั่งดูหนังพร้อมกับถังป็อปคอร์นในมือ
ช่วงนี้ผมเข้าคุยกับโค้ชจนค่ำ กว่าจะได้เจอเขาก็มักจะเป็นมุมห้องครัวแล้วก็มุมห้องนั่งเล่นนี่แหละ
"พี่รันครับ" ผมเรียกชื่อเขา
"ครับ" อีกฝ่ายทอดเสียงยาว สายตายังคงจดจ่อกับหนังตรงหน้า
"ป้าหวานล่ะ" ผมถามพลางสอดสายตามองหา
"นอนแล้วครับ" เจ้าตัวบนโซฟาตอบกลับ
ถือโอกาสนี้ได้อยู่กับเขาเพิ่มอีกสักวัน ก่อนจะออกไปตามฝันที่ยังสานต่อไม่เสร็จ
อีกอย่างผมก็ไม่อยากฝืนใจเขาให้มารักผมเหมือนตอนที่เรายังรักกัน ไม่อยากบังคับให้เขาต้องทำอะไรที่เจ้าตัวไม่อยากทำด้วย
ผมเดินลงมานั่งข้างเขาบนโซฟา สมองประมวลผลอยู่นานว่าจะพูดออกมายังไงไม่ให้ตัวเองเสียงสั่นคลอนเหมือนคนจะร้องไห้
ประโยคไหนที่จะทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดน้อยลง
"ถ้าผมต้องเก็บตัวซ้อมที่ต่างประเทศพี่จะว่ายังไง"
"ต่างประเทศหรอ.."
"อื้ม พ
