ไม่ใช่แค่เริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง แต่เราสองคนกำลังตั้งจุดสตาร์ทไว้ที่ศูนย์เลยต่างหาก
ผมนั่งอยู่ตรงหน้าคนป่วยที่จะได้รับอนุญาตให้กลับบ้านในวันพรุ่งนี้ ระบายยิ้มบนใบหน้าทั้งที่แววตาผมเศร้าเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
"ผมชื่อเตนะ.. พี่จำผมได้ไหม"
เขาสบตามองนิ่งๆ ก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบ
"พี่รัน"
"อยากกลับบ้าน.. แต่ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ไหน"
"เดี๋ยวผมพาพี่กลับบ้านเอง.."
"อืม"
"เรามาเริ่มแนะนำตัวกันก่อนไหม จำได้หรือเปล่าว่าตัวเองชื่ออะไร"
อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธ
"พี่ชื่อรัน ส่วนผมชื่อเต.. เราสองคนเป็นแฟนกัน"
"แฟน.."
ต่อให้อธิบายอีกร้อยครั้งผมก็จะไม่ลดละความพยายาม
ต่อให้วันพรุ่งนี้ตื่นมาและผมต้องมานั่งจ้องหน้าเขาแล้วบอกว่าเราเป็นอะไรกันผมก็พร้อมที่จะทำ
เพราะผมไม่ยอมแพ้เรื่องเขาแน่
จะไม่ยอมให้เขาลบผมออกจากความทรงจำเด็ดขาด
ผมกดเข้าอัลบั้มรูปแล้วเปิดภาพของเราสองคนให้เขาดู เปิดแชทที่เรา
