"ทำไมล่ะครับ ทำไมเวลาแบบนี้ถึงทิ้งเตอีกแล้ว.."
"ช่วยไปอยู่ข้างๆ เตในเวลานี้ได้ไหม ผมว่าเตกำลังต้องการพี่อยู่..'
ผมนอนพลิกตัวไปมา คิดมากเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้รวมถึงความรู้สึกแย่ๆ ที่ได้รับจากคำพูดของคนที่ไม่รู้จักด้วย
ทีแรกก็ไม่อยากเก็บคำพูดเขามาใส่ใจ แต่ก็ปฏิเสธไมได้ว่าสมองผมหยุดคิดเรื่องของเขาไม่ได้เลย
อยู่ดีๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะงั้น
"เฮ้อ"
"นอนไม่หลับหรอครับ"
"ผมปลุกคุณหรอ.. ขอโทษนะนึกว่าหลับแล้วซะอีก"
ลืมบอกไปอีกอย่างว่าระหว่างที่ผมเข้าพักโรงแรมเดียวกับเต เจ้าตัวก็ไล่โค้ชให้ไปเปิดอีกห้องหนึ่งเพื่อให้ผมพักด้วยแทน
ซึ่งตอนนี้ทั้งห้องมืดสนิท มีเพียงแค่แสงไฟจากถนนด้านนอกสาดส่องเข้ามาให้พอได้เห็นว่าคนตรงหน้ากำลังลืมตาขึ้นมามองผมอยู่
"นอนต่อเถอะครับ เดี๋ยวผมก็จะนอนแล้ว" ผมบอกเสียงค่อย ก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับ
"พี่นอนถอนหายใจแบบนี้จะให้ผมหลับลงได้ยังไง"
"ขอโทษ.."
เตไม่ตอบอะไร
